У гэтым годзе я заканчваю школу. За ўсе гэтыя гады, якія я правяла ў школьных сценах, адбылося шмат хвалюючых падзей. Былі і радасці, і перажыванні, і здзіўленне. Адзінае, што магу сказаць: мне ніколі не было тут сумна!
Наш клас заўсёды быў самым дружным ва ўсёй школе. Яшчэ ў першым класе нас навучылі сябраваць, дапамагаць і суперажываць. Мы выраслі і сталі сапраўднымі людзьмі. У гэтым заслуга нашай першай настаўніцы Алы Аляксандраўны.
Як цяпер памятаю той сонечны вераснёўскі дзень, калі яна ўпершыню ўвайшла ў клас. Ала Аляксандраўна сустрэла нас усмешкай і цёплым словам. Усе хваляванне тут жа як рукой зняло. Наша настаўніца была для нас другой мамай. Яна заўсёды і ва ўсім падтрымлівала нас і дапамагала нам. Разам з ёй мы арганізоўвалі канцэрты, ранішнікі, паходы, творчыя вечары. Мы ўсе вельмі ўдзячныя нашай першай настаўніцы за яе педагагічны праца і бязмежную дабрыню.
Цяпер, па сканчэнні шматлікіх гадоў, я зноў успамінаю свой першы дзень у школе. Ён быў напоўнены вераснёвым сонцам, дзіцячым смехам і пахам новенькіх падручнікаў. Ала Аляксандраўна ўзяла наш клас тады пад сваю апеку, каб вырасціць з нас дастойных людзей. Я гэтага ніколі не забуду. Школьныя гады назаўсёды застануцца ў маёй памяці. Я ў гэтым абсалютна ўпэўнена.
Першая настаўніца – адзін з самых важных людзей у жыцці чалавека. Менавіта ад яе залежыць, хто з цябе вырасце: вучоны, артыст, спартсмен або звычайны гультай. Я вельмі ўдзячная лёсу за тое, што ў маім жыцці была такая выдатная настаўніца, як Ала Аляксандраўна. Спадзяюся, яна таксама часам успамінае нас з усмешкай. Мы б гэтага вельмі хацелася.
