Андрэю Платонавічу належаць многія творы, у якіх ён абыгрывае сітуацыі. Спецыфікай ж стылю з'яўляецца прымяненне канцылярызму.
Аповесць «Катлаван» пачынаецца адразу незвычайна для чытача. Калі героя творы звальняюць, то фармулёўка была камічнай, бо «задуменнасць» перашкодзіла. Ды яшчэ яна была «сярод агульнага тэмпу працы», што ўжо адразу малюе рэаліі часу. Стварае атмасферу твора.
Стыль паказвае на тое, што людзей не шанавалі, яны былі шрубкамі сістэмы. Такія канцылярызму дапамагалі Платонову паказаць недарэчнасць сітуацый.
У пагоні за усеагульным шчасцем людзі губляюць сябе, забываюць аб простых радасцях. Усе баяцца, адзін толькі Жачев, інвалід, якога называюць «вырадкам імпэрыялізму», спрабуе гаварыць праўду.
На фоне ўсеагульнай глупства і «аднолькавасці», гэты чалавек глядзіцца гратэскава. Толькі вось нельга забывацца на тое, што Жачев агаляе заганы: аднаго заможнага прадстаўніка пралетарыяту ён проста шантажуе, іншых жа абражае.
Толькі Жачев пашкадаваў па-сапраўднаму дзяўчынку, якую знайшлі рабочыя. Яны бачылі ў ёй сімвал надзеі, але не ўсачылі. Дзіця гіне. Было сумна, але план працы не стаіць на месцы.
Дзе ж шчасце? Людзі працуюць дзеля будучыні, але не жывуць у сучаснасці! Гэта сапраўдная трагедыя. Зрэшты, адзіным плюсам было тое, што ў герояў ёсць ежа. Для першай пяцігодцы гэта было добрым знакам.
Намаляваныя падзеі дзівяць тым, што людзі самі заблыталіся. Абраны шлях прыводзіць у тупік безвыходнасці. Здаецца, што няма прасвету. Такое адчуванне перасьледуе ўсіх герояў. Напружанасць адчуваецца ў кожным сказе.
