З старажытных часоў каханне стала адной з найвышэйшых каштоўнасцяў сярод людзей. Гэта асаблівае пачуццё дорыць нам цудоўнае шчасце, але ў стане прынесці мноства расчараванняў. Такое адбываецца, калі каханне не падзелена, адсутнічае ўзаемнасць.
Як б не былі нашы пачуцці сердечны, а чыстыя памкненні, але няма ніякай магчымасці ўзяць і прымусіць іншага чалавека тое ж нас палюбіць. Тады мы вымушаныя стрымліваць эмоцыі распіраюць і прыняць рашэнне выкрасліць з памяці аб'ект захаплення. Не ў кожнага гэта можа адбыцца гладка, з-за гэтага адбываюцца суіцыды або цяжкія злачынствы ў выніку неўзаемнае каханне. Гэта адбываецца даволі часта і бударажыць наша грамадства, выклікае плёткі і нават жаль.
Тэма кахання без узаемнасці з'яўляецца запатрабаванай у мастацкай літаратуры. Прыкладам таму можа паслужыць усім вядомы твор А. Пушкіна "Яўген Анегін". Там апісваецца неўзаемнае каханне маладзенькай, яшчэ не спрактыкаваныя ў гэтых справах, дзяўчыны да дасведчанаму ловеласу. Таццяна дайшла да таго, што сама напісала Яўгену прызнанне ў каханні. Яе не спыніла нават тое, што ў тыя часы гэта лічылася відавочным прыніжэннем і ганебным плямай. Дзеля светлага пачуцця яна пайшла на гэта.
Анегін адрынуў пачуцці дзяўчыны, ды яшчэ і зрабіў заўвагу з гэтай нагоды, тым самым нанёс ёй цяжкае ўзрушэнне. Па сканчэнні некаторага часу Яўген сам загарэўся любоўю да Таццяны, але момант быў выпушчаны. Яго каханая адважылася выйсці замуж за іншага. Так, не прыняўшы пад увагу сапраўдных пачуццяў, ён паламаў будучыню шчасце і асудзіў абодвух на пакуты.
У якасці яшчэ аднаго прыкладу непадзеленага кахання можна прывесці творы А. Купрына "Гранатавы бранзалет". У ёй гісторыя ўзаемаадносінаў двух людзей склалася яшчэ трагічней. Доўгі час звычайны чыноўнік меў любоў да шляхетнай даме. Яна была сэнсам яго жыцця і тленнага існавання. Ён ўклаў у свае пачуцці ўсю сваю душу. У наступстве, грамадства отринуло яго і не дало магчымасці выказваць сваю запал нават у пісьмовым выглядзе, з-за гэтага ён пакончыў з сабой.
Неўзаемнае каханне спараджае толькі боль і пакуты. Толькі не трэба гэта ўспрымаць як трагедыю ўсяго свайго жыцця. Калі чалавек чысты душой, то ў яго ёсць магчымасць адшукаць сваё шчасце. Галоўнае, трэба не губляць надзею і ўпэўненасць у сябе. Тады другая палоўка абавязкова знойдзецца і ўспыхне сапраўдная, шчаслівая каханне.
