Сачыненне на тэму «Першы раз у першы клас», літаратура, 11-ы клас
Апошні год у дзіцячым садзе праляцеў непрыкметна. Дакладней, да чэрвеня таго далёкага 2009 года я думаў, што у сад мне прыйдзецца хадзіць яшчэ год, але ў чэрвені мне стукнула 6 гадоў, і тут усе ўбачылі ўва мне вундэркінда. Мае бацькі вырашылі, што такое одаренное дзіця, як я, павінна быць неадкладна перакладзена ў падрыхтоўчую групу. Мама раней была загадчыцай у гэтым дзіцячым садзе, таму план ажыццявіўся без праблем. У падрыхтоўчай групе я прабыў усяго месяц.
Апошнія месяцы лета я мроіў аб школе. Школа мне тады здавалася чым-то выдатным і цікавым, пазней я, вядома, зразумеў, што гэта зусім не так... Аказваецца, у жыцці шмат расчараванняў.
Пакуль мае аднагодкі ўсё лета гулялі ў пясочку і бегалі па вуліцы, я і мая сяброўка Наташка, якая да таго часу ўжо вучылася ў трэцім класе, рыхтаваліся да школы. Наташка жыла з намі па суседстве, і нашы пакоі былі праз сценку. Мы пастаянна перестукивались і перагаворваліся праз яе. Яна, шчыра кажучы, спрабавала навучыць мяне азбуцы, лічбы, ангельскай і маляванню, але атрымлівалася не вельмі. Мы пастаянна спыняліся то на гульню ў дочкі-маці, то ў лялькі-барбі, то ў цацкі з "Кіндэра".
Так праляцелі апошнія бесклапотныя дзянькі. А потым наступіла 1 верасня.
Я вельмі хваляваўся ў той дзень. Мама нарядила мяне. Амаль усіх сваіх аднакласнікаў я ведаў яшчэ з дзіцячага садка, таму знаёміцца мне давялося хіба што толькі з нашай першай настаўніцай і вялікім светам ведаў.
Святочная лінейка прайшла на ўра. Увайшлі мы на яе за ручкі са старшакласнікамі пад "Вучаць у школе". Нас усё віншавалі, дарылі шары і кветкі. Старшакласнікі ўручылі нам вялікі кардонны ключ.
- Ён адкрые вам дзверы ў свет ведаў, - казалі яны.
Потым дырэктарка жадала нам поспехі і казала разнастайныя сказаныя на дарогу словы. Не без радасці ў голасе казала старшакласнікам аб іх апошнім годзе ў школе і так жа жадала ўдачы.
І тут празвінеў наш самы першы званок. Званок давала мая будучая сяброўка Ірка.
Пасля лінейкі нас пасадзілі ў наш новы клас, за свежапафарбаванымі парты, пра якія ўсё запэцкалі свае сукенкі і кашулі, а я - белы пінжачок. Нас пазнаёмілі з нашай першай настаўніцай, Кацярынай Уладзіміраўнай, яна загадвала нам загадкі, мы гулялі ў гульні. Пасля нам далі расклад і сказалі з'явіцца да раніцы гатовымі вучыцца, вучыцца і яшчэ раз вучыцца. Мы былі вельмі рады, што зараз мы першаклашкі.
Шмат гадоў прайшло з таго першага верасня. Але я запомніў яго на ўсё жыццё.
