У слоўніках па рускай мове даецца вызначэнне слова сірата. Сіратой называлі дзяцей у якіх хто-небудзь з бацькоў або той і іншы памерлі. У сучаснае час паняцце сірата стала ўжывацца ў пашыраным выглядзе. Да сіротам сталі прылічаць тых дзяцей, чыіх бацькоў пазбавілі правоў на дзіця. У гэтых дзяцей тата і мама жывыя, але з-за некаторых негатыўных жыццёвых сітуацый (алкаголь, турма, пабоі дзяцей, наркаманія і гэтак далей) бацькі не прымаюць удзел у выхаванні сваіх дзяцей. Вядома, праблеме сіроцтва надаецца ўвага з боку дзяржавы.
У нашай літаратуры гэтая тэма так жа востра абмяркоўваецца. Напрыклад, у такіх казках, як "Марозка" і "Крошачка-Хаўрошачка". Казкі распавядаюць пра тое, як дзяўчаты сталі сіротамі, у выніку смерці бацькоў, а ў лёсе дзяўчат адбываліся кардынальныя перамены. Казкі вядомых аўтараў таксама закранаюць дадзеную тэму. Да прыкладу А. С. Пушкін "Казка аб мёртвай царэўне". Толькі адрозненне казак ад жыцця ў тым, што ў казкі шчаслівы канец, а вось у жыцці не заўсёды ўсё заканчваецца шчасцем.
У творчасці Н.А. Някрасава верш «Плач дзяцей» выразна паказвае ўсю цяжкую лёс сірот, раскрывае іх жыццё з усіх бакоў. Яны адчуваюць голад, патрэбу, уладкоўваюцца працаваць на фабрыку, дзе працуюць нароўні з дарослымі.
У ХХ стагоддзі літаратурныя радкі таксама распавядалі аб праблеме дзяцей сірот. Асабліва востра гэтая праблема падымалася ў гады войнаў і пасля. Вельмі шмат сірот стала пасля грамадзянскай вайны падчас адукацыі СССР і пасля Вялікай Айчыннай Вайны. Міхаіл Шолахаў у сваім аповедзе "Лёс чалавека" гаворыць пра салдата страціў сваю сям'ю і затым встретившем хлопчыка сірату. Гэтая сустрэча прымусіла воіна ўсё пераасэнсаваць і пачаць жыццё нанова.
Праблему сіроцтва ў ваенныя і пасляваенныя гады можна растлумачыць. А вось колькасць дзяцей сірот у сучасным свеце гэта што-нешта якое выходзіць за рамкі разумення і прыстойнасці. У асноўным гэта тычыцца сірот з жывымі бацькамі, якіх кінулі і яны сталі нікому не патрэбныя. Дадзеная праблема дзяцей-сірот толькі пагаршаецца. Сучасныя пісьменнікі прыцягваюць увагу грамадства да гэтай праблемы. Кацярына Мурашова распавядае пра тое, як дзеці збягаюць з дзіцячых дамоў, ад прыёмных бацькоў. І ў дзяцей на гэта ёсць свае прычыны.У сваю чаргу дзяржава прымае розныя меры, каб знізіць колькасць дзяцей сірот. Ствараюць для іх добрыя ўмовы ў дзіцячых дамах, вылучаюць грошы прыёмным сем'ям на тое, каб дзеці ні ў чым не мелі патрэбу. Адукацыя і вучэбная літаратура для дзяцей сірот бясплатныя. Паступіць пасля школы ў інстытуты, тэхнікумы і вучэльні яны могуць на льготных умовах. Гэта ўсё спрыяе зніжэнню праблемы дзяцей-сірот, але ў першую чаргу, грамадству трэба згуртавацца і навучыцца спачуваць чужому гору, успрымаць яго нібы гэта адбылося з кім-то асабіста.
