Праблема ўзаемасувязі любові да прыроды і любові да Радзімы
Аб любові да Радзімы рускі пісьменнік Канстанцін Георгіевіч Паўстоўскі казаў: «Любоў да роднай краіне пачынаецца з любові да прыроды». Многія пісьменнікі згодныя з ім, таму што прырода – гэта і ёсць часцінка Радзімы, без любові да яе немагчыма палюбіць Айчыну, тое месца, дзе ты нарадзіўся і вырас, свой горад, краіну.
У тэксце К. Г. Паўстоўскага, вядомага рускага пісьменніка, класіка айчыннай літаратуры, падымаецца праблема ўзаемасувязі любові да прыроды і любові да Радзімы.
Разважаючы над праблемай, аўтар распавядае пра мастака Берге, які ўсміхаўся над словам «Радзіма» і не разумеў яго значэння. Аўтар адзначаў, што яго сябры з цяжкім дакорам казалі яму: «Эх, Берг, сухарная душа!» К. Г. Паўстоўскі апавядае аб тым, што Берг не любіў прыроду і не разумеў ўсёй яе прыгажосці, таму яму і не атрымоўваліся пейзажы. Аўтар упэўнены, што калі Берг не адчувае пачуццё любові да прыроды, то ён і не можа любіць Радзіму.
К. Г. Паўстоўскі апісвае змены, якія адбыліся з Бергам, пасля таго як ён наведаў мастака Ярцава і пражыў разам з ім каля месяца ў лясах. Аўтар адзначае, што Берг пачаў любавацца прыродай, «з цікаўнасцю разглядаў кветкі і травы» і нават намаляваў свой першы пейзаж. К. Г. Паўстоўскі распавядае аб тым, што пасля гэтай паездкі ў Берга з'явілася, «яснае і радаснае пачуццё Радзімы», ён стаў звязаны са сваёй краінай ўсім сэрцам. Аўтар паказвае на тое, што любоў да Айчыне зрабіла яго жыццё больш цёплай, светлай, цудоўнай.
Пазіцыя аўтара такая: ён упэўнены, што без любові да прыроды немагчыма палюбіць Радзіму. Прырода і Радзіма – гэта два узаемазвязаных паняцці, адно без другога не можа існаваць.
Я згодная з меркаваннем К. Г. Паўстоўскага. Важна, каб кожны чалавек любіў Радзіму, таму што любоў да прыроды робіць жыццё чалавека больш маляўнічай, цікавай і любоў да Радзімы таксама паляпшае жыццё, робіць яе больш прыгожай, лёгкай і вясёлай. Для таго каб чалавек мог атрымаць асалоду ад жыццём, яму неабходна шанаваць, разумець і любіць два цесна звязаных паняцці: «прырода» і «Радзіма», а інакш жыццё стане сухой, нецікавай і бязмэтнай. Давяду гэтую думку, звярнуўшыся да рамана рускага пісьменніка Івана Сяргеевіча Тургенева «Бацькі і дзеці».У гэтым творы распавядаецца пра нигилисте Базарове, які адмаўляў прыроду, ён не разумеў і не цаніў яе, таксама ён ставіўся і да Радзіме, краіне і да месца, дзе ён нарадзіўся і вырас. Толькі перад смерцю ён зразумеў, што прырода вечная, яе нельга перамагчы, ён зразумеў, што людзі паміраюць, а яна застаецца, такая велічная, цудоўная і непераможная. Базараў зразумеў, што прыроду нельга не любіць, ёй трэба атрымліваць асалоду ад і захапляцца, таксама як і Радзімай.
Яшчэ адным прыкладам з'яўляецца п'еса А. Н. Астроўскага «Навальніца». У ёй распавядаецца пра мещанине Кулигине, які вельмі любіў прыроду, ён любіў любавацца ёй, спяваў пра яе песні. Кулигин гэтак жа, як і прыроду, любіў Радзіму. Ён увесь час прыдумляў усялякія вынаходкі, для таго, каб людзям у родных краях жылося лягчэй і лепш, але, на жаль, гэтыя ідэі не увасабляліся ў рэальнасць. Кулигин апяваў прыроду, а значыць, і Радзіму, любімыя зямлі, дзе ён нарадзіўся і пражыў усё жыццё.
Такім чынам, можна зрабіць выснову аб тым, што калі чалавек будзе любіць прыроду, то ён абавязкова пакахае і Радзіму, таму што гэта два цесна звязаных паміж сабой паняцці.
|
| Категорія: 11-ы клас | Додано: 25.10.2017
|
| Переглядів: 2526
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
