Праблема зацікаўленага чытання (па тэксце. Д. С. Ліхачова)
Для многіх людзей чытанне кніг – гэта тое, што дае нам багаты, шырокі і глыбокі вопыт жыцця. Многія думаюць, што калі яны будуць чытаць кнігу, толькі для таго, каб даць справаздачу перад кім-небудзь, то гэта прынясе столькі ж карысці, што і глыбокае, «бескарыслівае» чытанне. Ці Так гэта? Чаму кнігі трэба чытаць з цікавасцю?
У тэксце. Д. С. Ліхачова падымаецца праблема зацікаўленасці чытання.
Аўтар раскрывае гэтую праблему, разважаючы аб тым, як да яго прыйшло разуменне, што такое «бескарыслівае» чытанне. Аўтар апавядае нам гісторыю са свайго школьнага дзяцінства. Д. С. Ліхачоў распавядае, што «бескарысліваму» чытання яго навучыў школьны настаўнік. Ён успамінае, як Леанід Уладзіміравіч умеў прачытаць, зацікавіць. Аўтар падкрэслівае, што яны рабілі гэта нязмушана, таму гэтыя кнігі запалі да іх у сэрцы: «Я да гэтага часу люблю тое, што слухаў тады ў дзяцінстве». Хлопцам проста падабалася слухаць і таму яны ўдаваліся ў кожную дробязь зместу кнігі.
Аўтар разважае над гэтай праблемай, параўноўваючы кнігу з тэлевізарам. Д. С. Ліхачоў дае свой каментар на пытанне – чаму тэлевізар часткова выцясняе кнігу. Усвядоміўшы тое, што, калі чытаць кнігу, як і тэлевізійную праграму, «не спяшаючыся, ўнікаючы ў падрабязнасці», то кніга можа стаць нават цікавей некаторых тэлевізійных праграм.
Пазіцыя аўтара відавочная, кнігі трэба чытаць з цікавасцю, ўдаючыся ў кожную дробязь, таму што галоўнае часам хаваецца ў дробязях, толькі тады кніга прынясе каласальны і глыбокі вопыт жыцця.
Я згодны з меркаваннем аўтара, таму што важна разумець, што кнігі трэба чытаць з цікавасцю, звяртаючы ўвагу на дробязі. Толькі тады перад табой адкрыецца сапраўдная карціна таго, што хацеў перадаць аўтар.
У літаратурных творах існуе мноства прыкладаў, якія пацвярджаюць маю думку. Напрыклад, у аповесці Юрыя Якаўлева «Дзяўчынкі з Васільеўскім астравы» мы бачым, як сяброўка Тані Савичевой трымае ў руках яе дзённік. Вале Зайцавай трэба было на бетонных плітах перапісаць змесціва дзённіка Тані. Дзяўчынка, чытала кожнае слова і ўяўляла, што адбывалася з Таняй. Вале Зайцавай, было цяжка пісаць гэта, таму што яна чытала ўважліва і перад ёй адкрылася сапраўдная карціна таго, што адбывалася з Таняй.Так, мы бачым, што толькі ўважлівае, «бескарыслівае» чытанне адкрывае сапраўдную карціну таго, што адбываецца.
Яшчэ адным прыкладам, даказваюць маю думку, можа быць гераіня рамана А. С. Пушкіна «Яўген Анегін». Таццяна Ларына, калі чытала кнігі, уяўляла сябе гераіняй гэтых кніг. Яна чытала кнігі ўважліва і «бескарысліва», ёй проста падабалася гэта. Яна вдавалась ў дробязі і таму яна магла ўбачыць сапраўдную карціну творы.
Такім чынам, я зноў пераканаўся ў тым, што чытаць кнігу трэба з цікавасцю. Уважліва і нязмушана, ўдаючыся ў кожную дэталь таго, што адбываецца. Толькі тады можна ўбачыць сапраўдныя думкі таго, што хацеў перадаць аўтар. Толькі тады кніга дасць нам шырокі і глыбокі вопыт жыцця.
|
| Категорія: 11-ы клас | Додано: 25.10.2017
|
| Переглядів: 901
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
