Сацыяльныя нізы грамадства ў п'есе «На дне» М. Горкага
У беларускай літаратуры шмат твораў, якія паказваюць бедныя слаі грамадства. Аднак у прозе пачатку 20 стагоддзя былі адзінкавыя творы, якія закранаюць жыццё рознарабочых і іншага люду.
Максім Горкі напісаў п'есу «На дне», увидевшую святло ў 1902 годзе. Тады яна была ўпершыню апублікаваная. Твор прадэманстравала тое, пра што нават баяліся казаць уголас.
Будучы выхадцам з простай сям'і і хлебнувшим нямала гора, Аляксей Пешков вырашыў адлюстраваць жыццё простых людзей. І вось перад чытачамі адкрываецца карціна сацыяльнага дна.
У начлежцы сабраўся розны люд. Тут ёсць і сямейныя пары (слесар Клешч і яго хворая жонка Ганна), і злодзеі (Васька Попел), і нават былыя дваране, промотавшие стан (Барон). Сітуацыя страшная нават не толькі тым, што ў людзей мала або зусім няма грошай, а іншы бокам.
Слесар Андрэй Клешч ненавідзіць жонку, марачы аб яе смерці. Яна хварэе, а муж не хоча марнаваць час. Жонка кіраўніка начлежнага дома падгаворвае Ваську Попелу, каб забіць мужа.
Вось гэта і ёсць сацыяльнае дно, бо ніжэй ужо няма куды падаць. У труну? Так гэта збавенне для многіх людзей. У п'есе «На дне» закранаецца тэма пустых зносін. Прыкладна да пачатку кульмінацыі ў творы з'яўляецца Лука-вандроўнік. Ён дае парады, якія становяцца шкоднаснымі для многіх пастаяльцаў.
Калі пачаліся беспарадкі, то Лука знік. Разам з ім знікла і надзея на светлую будучыню. Гэта адзін з самых шкоднасных персанажаў, хоць на першы погляд здаецца станоўчым героем.
У п'есе «На дне» паказана безвыходнасць. Ніхто з персанажаў не змог выйсці з палону галечы і маральнай тлену.
