У канцы XIX стагоддзя руская літаратура адчувае крызіс. Аднак не ўсё яшчэ так дрэнна, як будзе ў 21 стагоддзі. Перыяд з канца XIX па пачатак XX стст. прынята называць Сярэбраным стагоддзем.
З аднаго боку, яшчэ ёсць таленты, якія ствараюць шэдэўры. З іншага, пратэсту супраць несправядлівасці ўзроўню паэтаў і пісьменнікаў XIX стагоддзя няма. Гэта выклікае нейкі заняпад. Менавіта гэты фактар сфармуе эпоху дэкадансу, калі шмат ўвагу стала здзіўляцца містыкі.
Прыкладам «декаданской бесаўшчына» выступаюць асобныя раманы Ф. Салагуба ( «Дробны бес», «Цяжкія сны»). Аднак паэзія яшчэ паказвала ўзровень.
Гаворачы аб вершах, чалавек павінен разумець тры асноўных плыні: Футурызм, акмэізм і сімвалізм. Кожнае з іх мае свае характэрныя асаблівасці. Напрыклад, футурызм знаходзіў новыя формы, таму стварыў больш наватарскіх ідэй, чым любое іншае напрамак Срэбнага стагоддзя: неалагізмы, наватарскія формы і рытмы.
Вядома, некаторыя пісьменнікі выклікаюць сумневы адносна іх ўзроўню творчасці (Хлебнікаў, Кручёных), але многія знайшлі сваю нішу, паказаўшы новыя магчымасці літаратуры. Успомнім таго ж В.У. Маякоўскага.
Сімвалізм і акмэізм часта супрацьпастаўлялі сябе адзін аднаму, але на справе сімволіка была і ў акмеізму, які заўсёды імкнуўся адысці ад двухсэнсоўнасці.
Калі разглядаць творчасць Н. Гумілёва, які стварыў школу акмеізму, то па сутнасці многія напісаныя ім творы носяць сімволіку высокага ўзроўню. Як бачна, Срэбнае стагоддзе - гэта эклектыка жанраў і кірункаў, хоць літаратура выразна акрэсліла напрамкі.
