Наш клас ніколі не адрозніваўся прыкладным паводзінамі. Мы то і справа збягалі з урокаў або проста зрывалі іх правядзенне якімі-то свавольствамі.
Аднойчы хто-то зачыніў наш кабінет і схаваў ключ. Настаўніца доўга тузала ручку дзвярэй, спрабуючы яе адкрыць. Іншы раз мы проста не прыйшлі на кантрольную па хіміі. У выніку настаўнік паставіў усім двойкі.
Наш класны кіраўнік пастаянна паўтарае нам, што мы самы жудасны клас ва ўсёй школе. Аднак нядаўна адбылося падзея, якое змяніла наша стаўленне адзін да аднаго і да школы ў цэлым.
Нашы хлапчукі вырашылі ў чарговы раз пажартаваць над настаўніцай матэматыкі Ірынай Аляксееўнай і схавалі ад яе наш класны журнал. Яны не ведалі, што ў той дзень у школе была праверка з абласнога ўпраўленьня адукацыі.
Ірына Аляксееўна ўвайшла ў клас чырвоная, як вараны рак. Следам за ёй зайшоў правяраючы з вобласці. Ён сеў за заднюю парту і шматзначна прокашлялся. Мабыць у чыноўніка гэта азначала званок да пачатку ўрока.
Ірына Аляксееўна падышла да свайго стала і з жахам заўважыла адсутнасць часопіса. Яна паслала маю аднакласніцу Олю схадзіць за ім. Калі тая вярнулася ні з чым, Ірына Аляксееўна пачала нервавацца яшчэ больш.
Правяральны падышоў да яе і коратка спытаў, у чым справа. Настаўніца блытана пачала тлумачыць, што, маўляў, няма класнага журнала.
Нашы хлапчукі стаялі, нібы вады ў рот набралі. Я з дзяўчынкамі пачала знакамі ім даваць зразумець вярнуць часопіс, на што тыя толькі моўчкі усміхаецца. Майму абурэнню не было мяжы. Мы ўсе вельмі любім Ірыну Аляксееўну. Атрымліваецца, што з-за нас, яна можа пацярпець!
Правяральны вывеў Ірыну Аляксееўну ў калідор. Яны там доўга пра нешта гаварылі. Настаўніца вярнулася ў клас адна.
- Сёння кантрольнай не будзе. Мы зоймемся паўторам ўчорашняга навучальнага матэрыялу – ціха сказала яна.
Клас радаваўся.
Ірына Аляксееўна дадала:
- Я яшчэ не скончыла. Рана радуецеся. Зараз жа вярніце часопіс на стол. Я сказала правяраючым, што забылася яго ў сваім кабінеце, калі учора правярала вашы самастойныя працы. Ключ я выпадкова пакінула дома. Ён пагадзіўся правесці кантрольную працу у вашым класе ў любы іншы дзень. Сёння ў Вас часопіса не было, таму што гэта я яго забылася. Я сама ва ўсім вінаватая.
Клас ахапіла звонкая цішыня. Раптам прагучаў званок на перамену. Мы выскачылі на перамену, як ужаленные.
На наступны дзень я сутыкнулася з Ірынай Аляксееўнай каля настаўніцкай. У яе былі заплаканыя вочы. Я павіталася з ёй і пайшла ў клас. У той дзень у нас чаму-то не было матэматыкі.
Пасля ўрокаў да нас зайшоў наш класны кіраўнік і сказаў, што Ірына Аляксееўна звольнілася. На яе паступіла скарга ад правяраючага з вобласці. Фактычна, сваім учынкам яна выратавала многіх з нас ад двоек у атэстаце.
Мне да гэтага часу сорамна за ўчынак маіх аднакласнікаў. Я ніколі не забуду заплаканыя вочы Ірыны Аляксееўны і яе урок чалавечнасці.
