Часцяком у нашай жыцця падымаецца пытанне праявы вялікадушнасці. Гэтая рыса ўласцівая далёка не ўсім людзям, але тыя, хто змог выхаваць яго ў сваёй душы, вылучаюцца з ліку іншых людзей.
Велікадушнасцю называецца здольнасць чалавека дзейнічаць на карысць іншым, пры гэтым не шукаючы ўласнай выгады. Толькі добры, бескарыслівы і спагадны чалавек можа быць велікадушным.
Нездарма ў дадзеным якасці схаваныя два словы – вялікая душа. І сапраўды, толькі чалавек з адкрытай і шчодрай душой гатовы ахвяраваць сваімі інтарэсамі дзеля каго-то іншага.
Гэтая тэма часта закранаецца ў шматлікіх літаратурных творах, соседствуя з развагамі аб гонару, маральнасці і дабрыні.
Найбольш ярка яна падымаецца ў творы М. Горкага «Старая Изергиль». Аўтар сустракаецца з дзіўнай пажылы жанчынай, якая і распавяла яму дзівосныя гісторыі. У адной з іх распавядаецца аб далёкім народзе, які сталі выцясняць іншыя плямёны. Людзі гінулі, не ў сілах пераадолець непраходныя перашкоды: цёмныя дрымучыя лясы і балоты. Але быў сярод тых людзей адзін герой, які ўзначаліў людзей, вярнуўшы ім надзею, і народ пагадзіўся ісці за ім далей. Звалі яго Данко. З часам людзі зноў сталі выбівацца з сіл, губляць веру і цярпенне. Народ абвінавачваў Данко ў тым, што гэта ён не змог вывесці ўсіх з лесу. Дзеля іх герой вырваў сваё сэрца з грудзей, палаючае бясконцай любоўю да людзей. Ён ішоў, асвятляючы шлях сэрцам, як з паходняй. Людзі ішлі за яркім святлом. Нарэшце, Данко вывеў усіх з дрымучых лясоў на прасторныя раўніны, але сам загінуў. Так ахвяра Данко выратавала мноства чужых жыццяў. Гэты герой – яркі прыклад праявы вялікадушнасці і дабрыні. Яго подзвіг быў увекавечаны ў апавяданнях выратаванага народа.
Іншым творам, які гэта маральнае якасць, з'яўляецца «Капітанская дачка» А. С. Пушкіна. Галоўным героем аповесці з'яўляецца Пётр Грынёў, чыімі маральнымі каштоўнасцямі з'яўляюцца годнасць і гонар. Будучы вайскоўцам, ён супрацьстаіць сілам праціўніка і абараняе айчыну ў часы Пугачевщины. Галоўны герой, несумненна, не раз праяўляе велікадушнасць, напрыклад, калі без роздумаў аддаў свой зайцаў кажух незнаёмаму казаку. Іншым прыкладам з'яўляецца прабачэнне Швабрина, героя, не раз испортившего жыццё Пятру. Але Грынёў – не адзіны герой, які праяўляе дабрыню і велікадушнасць. Емяльян Пугачоў – правадыр паўстанцаў, павінен быў пакараць смерцю Пятра. Аднак, ён гэтага не зрабіў, памятаючы мінулую дабрыню героя. Пугачоў велікадушна пашкадаваў і адпусціў Грынёва.
З усяго гэтага чытач назірае, як дадзенае маральнае якасць праяўляецца ў розных герояў, і як яно ўплывае на лёсы навакольных людзей.
