Прызнанне
Я вельмі баяўся ісці ў школу, так як не ведаў, што ж мяне будзе чакаць. Шмат усяго новага, урокі, невядомыя мне дзеці, строгія настаўнікі. Меўся быць вельмі складаны перыяд у маім жыцці.
Першы вопыт
Як толькі я прыйшоў у клас, мне адразу кінулася ў вочы, што дзяўчынак і хлопчыкаў тут было прыкладна аднолькавая колькасць. Мне адразу спадабалася адна бялявая дзяўчынка, якая сядзела на першай парце, я падумаў, што яна выдатніца і менавіта такіх сяброў трэба шукаць, каб было прыемна знаходзіцца ў кампаніі.
Сяброўка Святлана
У той жа вечар я прапанаваў сваёй аднакласніцы праводзіць яе да дома і паднесці цяжкі партфель. Яна адразу пагадзілася, мне запомнілася ўсмешка, якой адарыла мяне Святлана.
У ходзе гутаркі я зразумеў, што ў нас вельмі шмат агульнага, мы разам любім чытаць кнігі, займацца спортам. Было вырашана канчаткова, абмяняцца кнігамі, каб была магчымасць пачытаць адзін у аднаго, а потым падзяліцца сваімі ўражаннямі і думкамі, а таксама падумалі разы тры ў тыдзень разам хадзіць на турнікі.
Я быў вельмі шчаслівы сваёй новай сяброўцы. Я ніколі не хацеў расстацца з ёй і заўсёды думаў будзем разам.
Растанне і сустрэча
Вельмі цяжка было, калі Святлана на канікулы паехала да бабулі, я кожны дзень не мог знайсці сабе спакою, сумаваў па ёй, час, здавалася, цягнецца проста вечнасць. Я быў шалёна шчаслівы, калі вакацыі падышлі да канца і мая сяброўка вярнулася. Мы зноў, як і раней, сталі разам праводзіць час, гуляць, а настаўніца, убачыўшы, што мы сябруем адзін з адным, пасадзіла нас за адну парту, так мы сталі яшчэ бліжэй.
|
