Быў позні вечар. У доме Мірона дзеці клаліся спаць. Усе ўжо спалі, толькі малы не мог заснуць. Ён думаў аб тым, як заўтра пойдзе да сястры. Яна ўжо выйшла замуж і паехала з мужам жыць у іншае сяло. Мірон сумаваў па сваёй няні. Тым больш яму не хапала яе цяпер, калі не стала мамы дарагі, а ў дом прыйшла сварлівая мачыха.
Мірон пабег і схаваўся ў быльнягу. Нечакана ён убачыў пад яблыняй матухну. Яна была такая прыгожая, маладая, апранутая ва ўсё белае. Маці падышла да яго, узяла за руку і павяла хлопчыка ў царкву. Гэта была тая самая царква, у якою Мірон хадзіў кожную нядзелю. Там ён так любіў прыглядацца да святых абразоў. Але цяпер царква была чаму-то іншы. Яна блішчала ўся, а іконы выглядалі сьветлымі і выразнымі.
Мірон стаў на калені перад тронам і стаў горача маліцца. Адчуваў сябе такім шчаслівым! Мама была ў яго. Затым ён устаў і рушыў услед за маці. Яны выйшлі з царквы і накіраваліся ў Міронаў сад. Там селі пад той жа яблыняй, дзе яна з'явілася. Маці ўзяла хлопчыка на рукі. Яму было так добра! Яна што-то пяшчотна гаварыла яму, а потым скончыла:
- Будзь цьвёрды, сынок, не паддавайся бядзе!
Мірон хацеў нешта адказаць, але тут адчуў, што маці ўжо няма.
Мірон здрыгануўся, расплюшчыў вочы і ўбачыў перад сабой не квітнеючую яблыню, а акно. Ён хацеў яшчэ крыху палюбавацца сваім выдатным сном, але мачыха ўжо будзіла яго і крычала:
- Уставай, ты, мярзотнік! Як доўга будзеш высыпацца?! Пара за працу!
Мірон хутка ўстаў, нацягнуў штаны і ўздыхнуў. Затым выбег у сад да квітнеючай яблыні ...
- Мама, матуля, хоць бы ў сне прыходзь да мяне, і я буду шчаслівы.