Мне сем гадоў, сённяшні дзень для мяне трывожны, так як сёння 1 верасня, і я адкрыю для сябе што-то новае. Я рана ўстаў, памятаю на гадзінніку было сем гадзін раніцы, без запаволення хутка ўмыўся, апрануўся і паснедаў. Мяне хваляванне не пакідала, так як да гэтага дня я рыхтаваўся даўно, з мамай хадзілі па крамах і куплялі: сшыткі, ручкі, каляровыя алоўкі і ўсё гэта я сабраў у вялікі прыгожы чырвоны партфель.
Надвор'е была добрая, сонейка грэла і дзьмуў лёгкі ветрык. Мы выйшлі з дому, накіроўваліся да школе, па дарозе купілі вялікі букет кветак для маёй класнай кіраўніцы. Маё хваляванне ўзмацнялася з кожным крокам, па дарозе я сустракаў дзяцей з кветкамі ў руках і прыгожа апранутых ў школьную форму.
І вось я стаю на парозе школы і разглядаю сваіх будучых сяброў, і настаўніцу з доўгімі валасамі і вялікімі блакітнымі вачыма. Усе пачалі будуецца на лінейку, прагучаў голас дырэктаркі і доўгі званок званочка.
Потым мы зайшлі ў школу, яна была вялікая. Наша класная кіраўніца паказала спартзалу, сталовую, наш клас - ён быў такім утульным і цёплым. У класе нас было дваццаць чалавек, было больш дзяўчынак, чым хлопчыкаў.
Я да канца дня знаёміўся са школай і з новымі сябрамі. Мне вельмі спадабалася я нават не хацеў сыходзіць дадому!
