Вясёлы новы год, мне падарыў выдатнае настрой! Я быў у гасцях у бабулі і прачнуўся рана раніцай ад таго, што адчуў пах свежай выпечкі. Мая бабуля, пякла навагодні пірог. Варэнне з яго проста сочилось, як ракі з горных цяснін. Пакуль я чытаў кніжку (казкі пра султана), бабуля налівала мне ў кружку гарачы і духмяны чай. Пасля таго, як чай быў наліты, бабуля паклала мне на чырвонае сподак, трохслойны кавалачак навагодняга пірага.
Пасля таго, як я сытна паснедаў, памыўся, пачысціў зубы, пагладзіў ката і сабаку, і апрануўшы куртку, рукавіцы, шапку і валёнкі я выйшаў у двор пагуляць. На снезе я намаляваў сподкам сняжынку і бабуля, строга настрого з акна мне сказала, каб я нават не думаў, што ёсць снег і на мову лавіць сняжынкі. Але хто ж у сем гадоў, будзе слухаць бабулю, ды і наогул дарослых? Вядома ж, я пайшоў за дом і пачаў спрабаваць снег на смак, і ён мне тады здаваўся, саладзей чым эскімо.
Пасля таго, як мне стала холадна і прыйшоў час абеду, я пабег у дом, і бабуля, вядома ж, адразу заўважыла мой мокры рот, сінія вусны і чырвоны нос, і, вядома, адразу ўсё зразумела. Лаяць яна мяне не стала, так як не бачыла ў гэтым сэнсу. Чым больш мяне лае бабуля, тым больш я раблю на зло. Яна проста наліла мне гарачага чаю з лімонам, ліпавым мёдам і нейкімі травамі. Пасля гэтага гарбаты, у мяне нават не было тэмпературы, і я весела і са шчаслівай усмешкай, глядзеў у акно на які падае снег і іскрыстыя сняжынкі.Я ўяўляў гэтыя сняжынкі, маленькімі парашютиками, на якіх бравыя і адважныя вайскоўцы, спускаюцца з нябёсаў на зямлю, так жа, як мой любімы дзядуля падчас другой сусветнай вайны абараняў сваю радзіму.
Пасля таго, як зімовыя канікулы скончыліся, і новы год наступіў, за мной у вёску да бабулі прыехалі мае бацькі. Дома я пачаў збірацца ў школу. Узяў буквар, пенал і паклаў у партфель. Я ніколі не забуду, гэты лепшы новы год у маім жыцці, у вёсцы ў бабулі. Такія смачныя, салодкія, сытны і паветраныя пірагі з клубнічны варэннем, пякуць толькі нашы любімыя бабулі.
|
