Цацкі – гэта асаблівая частка жыцця дзяцей. У цаццы бачаць аднаго. Хто-то любіць плюшавыя цацкі, хто-то машыны, канструктар або жалезную дарогу. Дзяўчынкам па душы прыйдуцца лялькі, хлопчыкам робаты. З вялікім хваляваннем дзеці ставяцца да кожнай сваёй цаццы. Часам, мне нават здаецца, што калі я надаю нейкай цаццы больш часу, іншыя крыўдзяцца. Я стараюся гуляць з усімі, але ў мяне ёсць асаблівая цацка. Мая любімая цацка – невялікі плюшавы кот.
Гэтая цацка з'явілася ў маім жыцці ў навагоднюю ноч. Кожны дзіця з трапятаннем чакае запаветнага гадзіны, калі Дзед Мароз прыносіць яму пад елку сюрпрыз. Я, гэтак жа, як і ўсе дзеці, у Новы год чакала чаго-то асаблівага. Вядома, я пісала ліст Дзеду Марозу з просьбай падарыць мне мяккую цацку. Калі мы з братам пайшлі правяраць наяўнасць сюрпрызу пад елкай, перада мной адкрыўся мой падарунак. Ён сарамліва сядзеў пад елкай, у бляску ёлачных агеньчыкаў і мішуры, у чаканні свайго гаспадара і аднаго – гэта значыць мяне. Разам з ім пад елкай ляжаў вялікі мяшок цукерак. Я ўзяла яго ў рукі для знаёмства.Ён глядзеў на мяне сваім добрым і прыязным позіркам. Апісаць гэтага плюшавага ката не складае працы. Яго поўсць была белай, вочы чорныя пацеркі, доўгія вусы на пысачцы, а сам ён быў круглы, з-за чаго і атрымаў сваё імя – «Бурбалка». Вялікай радасцю для мяне аказалася тое, што ён мог выдаваць гукі. Пры націсканні на яго круглы жывот ён выдаваў гук «мяу». Вось гэта так! Ужо ў гэтую ж ноч ён спаў са мной на ложку, потым еў за нашым сталом. Я пазнаёміў яго з іншымі цацкамі. Бурбалка стаў мне сапраўдным сябрам. Ён ездзіў са мной ва ўсе сямейныя падарожжа, у санаторый і да мора.Многім маім сябрам ён падабаўся, як і мне.
Пасьля ў мяне было яшчэ шмат цацак. Лялькі, мядзведзі, сабакі, посуд і домік для лялек. Аднак, Бурбалка запаў мне ў сэрца глыбока і надоўга. Я думаю, ён заўсёды будзе жыць з намі і радаваць нас сваёй пухнатай поўсцю і добрымі вочкамі. Спадзяюся, што ў кожнага дзіцяці ёсць такі ж адзін, як Бурбалка.
