Мне падабаецца шмат жывёл: конь, кот, хомячок, папугай. Але маё самае любімае – сабака. Ёсць такая прыказка: «Сабака-сябар чалавека» і гэта сапраўды так. Сабакі прыносяць радасць і шчасце свайму гаспадару. Яны вельмі адданыя свайму гаспадару, ахоўваюць дом ад старонніх. Яны аддаюць нам сваё цяпло, любоў, ласку, падымаюць нам настрой.
Ёсць вялікае мноства парод сабак. Ёсць маленькія сабачкі, ёсць вялікія, пухнатыя і з кароткай поўсцю, белыя, рудыя, чорныя. Кожны гаспадар выбірае сабаку сабе па душы.
Маю сабаку клічуць Шэры, яе парода шарпа. Гэта проста цуд-жывёліна! Яе немагчыма не любіць. Сваім знешнім выглядам яна нагадвае цацку з дзіцячага свету, таму што ўся ў складочку. Яе так прыемна абдымаць, яна мягонькая і цёплая. Аднойчы мой сябар прыйшоў да мяне дадому і пачуўшы дзіўны гук спалохаўся. А ў куце на дыванку спала шэры і вельмі гучна храпла. Я патлумачыў яму, што сабакі такой пароды так могуць рабіць, ён вельмі здзівіўся. Трапіла яна да нас вельмі маленькай і мы сталі яе прыручаць. Гэта было нялёгка, але мы з усім справіліся. Шэры вельмі разумная, ведае каманды.Мы гэтаму яе вельмі доўга вучылі. Яна вельмі любіла гуляць і хавала хатнія прадметы. Асабліва ёй спадабаліся мае пакаёвыя тэпцікі. Схавае дзе-небудзь, амы потым шукаем іх цэлы дзень, а яна бегае побач задаволеная і вясёлая. Яна заўсёды вельмі радуецца, любіць гуляць мячыкам або чым-то мяккім. Калі мы куды-то сыходзім Шэры вельмі сумуе па нас, таму мы сыходзячы пакідаем ёй уключанае радыё, каб яна не сумавала. Калі мы зноў сустракаемся яна вельмі шчаслівая і радуецца нашаму прыходу, скача на нас і ліжа мяне сваім цёплым, мокрым мовай. Яна вельмі да нас прывязаная. Калі я сумую, яна сумуе разам са мной, калі я радуюся і шэры задаволеная.Кожную раніцу мая прыгажуня праводзіць мяне ў школу, варта ў дзверы і махае хвастом, як быццам кажа: «Вяртайся хутчэй!»
Сёння ў кожнай сям'і жыве хатні ўлюбёнец. Але на маё меркаванне, преданней сабакі няма. Я вельмі люблю сваю Шэры.
