У мяне дома жыве кот. Завуць яго Малы. Яму сем гадоў. Чаму мы назвалі яго Малым? Я ўжо і не памятаю. Магчыма, ён быў вельмі маленькі. Але цяпер ён зусім не адпавядае свайму імені. Малы – кот даволі вялікіх памераў. Да таго ж, ён жудасна лянівы і любіць паесці. А таму злёгку толстоват. Але мы яго ўсё роўна любім. Хоць характар у яго і шкодны. Шкоднасць выяўляецца ў тым, што Малы – вялікі паляўнічы каго-небудзь падрапаць. Вось будзеш ты проста праходзіць міма, а ён вазьмі ды і обцарапай цябе нагу. Мы, вядома, абражаем яго. Але пакуль што гэта не дапамагае выхаваць у ім разуменне, што так рабіць нядобра.
А яшчэ ў мяне дома жыве птушка. І зусім гэта не папугайчыкаў і не канарэйка. Гэта самы сапраўдны стрыж! Так, я ведаю, што стрыж – птушка дзікая, і ў няволі ёй жыць сумна. Але выпусціць мы яе не можам – у яе дрэнныя пёры. Як яна ў нас апынулася? Мама ішла з працы і ўбачыла ў траве беднага птенчика, які ніяк не мог узляцець і мог быць у любую хвіліну з'едзены коткамі, якія разгульвалі паблізу. Мама забрала яго дадому, мяркуючы, што мы яго покормим, і ён паляціць. Але ўсё аказалася больш складана. Таму што гэта была не дарослая птушка, а птушаня, не гатовы да палёту. І таму, што стрыжы – птушкі выключна насякомаедныя, і ніякую іншую ежу ім нельга, то прыйшлося нам ісці лавіць конікаў. Потым мы знайшлі спецыяліста па стрыжам, і яна нам сказала, што ў нашага Прынца (так мы яго назвалі) прыроджаны дэфект пёраў, і ён не зможа лятаць. І ён стаў паўнапраўным членам сям'і. Незразумела толькі, як растлумачыць Малому, што Прынц – наш сябар і есці яго нельга.
Мне многія кажуць, што мы дарма прынеслі птушку дадому. Што ў прыродзе дзейнічае закон натуральнага адбору, згодна з якой выжывае наймацнейшы. Але я з імі спрачаюся. Кожнае істота заслугоўвае жыцця. І раз ужо нашаму стрижу не наканавана лётаць, то наша задача – зрабіць так, каб ён быў шчаслівы з намі на зямлі.
