У мяне ёсць зусім маленькі шчанюк з мянушкай Тузік. Назвалі мы яго такім агульнавядомым імем таму, што сабачка бязродны і быў знойдзены на вуліцы. Ён белага колеру з некалькімі чорнымі плямкамі. Адно з іх ўпрыгожвае яго морду. Ён вельмі ўдзячны нам за сваё выратаванне, таму заўсёды ласкавы і добры. Якога росту вырасце сабачка мы не ведаем.
Як да нас трапіў гэты шчанюк? Мы жывем ва ўласным доміку. Аднойчы, у роспачы і усё навакол поўнілася ветраной восеньскую пару, моцна застукала ўваходная дзверы. Я саскочыў і пайшоў паглядзець, хто прыйшоў да нас у госці ў такую непагадзь. За трывалай дзвярыма я выявіў трясущегося, промокшего бела-чорнага сабачку. Як толькі я выйшаў да яго, ён адразу стаў віляць хвастом і жаласна скуголіць. Мне стала вельмі шкада жывёла. Хацелася адразу ўзяць яго і прынесці ў свой пакой. Але аўтарытэт бацькоў патрабаваў іх згоды на мае дзеянні. Як і чакалася, быў агучаны беспярэчны адмова мець сабаку.Яны сказалі, што ад яе будзе шмат нязручнасцяў і бязладзіцы.
Я быў у чарговы раз расчараваны. Прыйшлося адправіцца зноў на вуліцу і паспрабаваць супакоіць шчанюка і растлумачыць яму аб няздзейсненай мары. Я падштурхнуў рукамі яго пад зад у кірунку адчыненай брамкі. Але сабака была вельмі настойлівай. Некалькі дзён ён околачивался пад нашым плотам і нават спрабаваў брахаць на мінакоў. Прама сапраўдны ахоўнік! Аднойчы да нас прыехалі госці і ўнеслі яго ў дом, думаючы, што гэта выбегла на вуліцу наша сабачка.
Тата з мамай сталі пераконваць гасцей у тым, што гэта не наш шчанюк. А ён сядзеў пасярод пакоя і жаласна на ўсіх глядзеў. Першая здала пазіцыі мама. Ёй стала шкада жывёла і яна дала згоду на яго прысутнасць у нашым доме. Папа таксама прыняў рашэнне пакінуць Тузика тут. Усе былі рады такому іх вырашэння. З гэтага самага дня шчанюк стаў паўнапраўным членам нашай сям'і. Тата сабраў яму ў двары будку, дзе ён адпачываў у сонечнае і цёплае надвор'е. У халодныя дні мы запускалі яго ў сваё жыллё. Цяпер шчанюк падрос і стаў упэўненым гаспадаром на ўчастку каля дома.Чужынцы баяцца яго і не смеюць ўваходзіць да нас у двор. Бацькі цяпер рады такому ахоўніку і добра кормяць яго. Тузік у падзяку ліжа нам рукі і весела гуляе
Я часта з сабачкам адпраўляюся гуляць у бліжэйшым лесе. Тут нам сапраўднае раздолле. Мы бегаем адзін за адным і скачем праз пні. У сумныя часы Тузік адчувае маё стан, кладзецца побач і з горыччу зазірае ў вочы. Я вельмі задаволены новым сябрам.
