Успамінаю наш новы год з усмешкай. Правяла я яго са сваёй сяброўкай на лядовым катку. Сам ён невялікі па параўнанні з іншымі, але гэты да нас быў бліжэй, ды і яго само размяшчэнне ў парку вельмі зручна. Так сказаць пакатаўся, а потым пайшоў гуляць і далей адпачываць. Народу на катку было не тое, каб шмат, але гэта і да лепшага, таму што было досыць месцы для пачаткоўцаў, такіх як я. На каньках і па падлозе хадзіць-то не зручна, а па лёдзе ў першы раз, так наогул страшна. Як толькі ідзеш на лёд, нага зусім цябе не слухаецца і рэзка сыходзіць наперад.Я ледзь-ледзь паспела ўхапіцца за парэнчы, і на працягу ўсяго гадзіны не адпускала іх, ўчапілася мёртвай хваткай. Сяброўка-то хоць і каталася ўсяго толькі тры разы год таму, але стаяла на каньках, карава, але трымалася. Яна дапамагала мне, падтрымлівала. Ох, як я аралы і істэрычна смяялася. Было і страшна, і весела адначасова. Такія эмоцыі адчуваеш у гэты час, словамі не перадаць. Каб зразумець трэба самому схадзіць і перажыць гэта. Я ні ледзь не пашкадавала. Да таго ж каток - гэта не толькі весялосць, але і можна пазнаёміцца з новымі людзьмі.
Напрыклад, там быў адзін мужчына, які вучыў свайго маленькага сына стаяць на каньках. У хлопчыка быў трохі разбіты нос, але ён так упарта стараўся. Мне б яго сілу волі. Так гэты мужчына, шчыра кажучы, не памятаю, як ён прадставіўся, дапамагаў нам. Ён сказаў, што ногі павінны спачатку прывыкнуць, і паказаў, як правільна адштурхоўвацца. Як аказалася, я з самага пачатку рабіла няправільна. Сяброўка паказвала мне, як трэба рабіць, але вельмі хутка. А мужчына ветлівы, я перапытвала часам па некалькі разоў, але ён здагадліва усё тлумачыў і паказваў.І ў мяне пачало атрымлівацца, хай не вельмі, але я каталася сама.
Пасля катка мы пайшлі ў парк гуляць. Так самае смешнае, калі мы выйшлі і спусціліся па лесвіцы, то па дарозе працягвалі ісці, як на лёдзе. Крочылі ялінкай, злёгку адштурхваючыся. Ногі настолькі прывыклі, што гэтая карціна доўжылася хвілін пяць як мінімум. Затым нам хацелася захаваць і, мы пайшлі фатаграфавацца. Месцаў цікавых для нашай фотасесіі было больш чым дастаткова. Да свята парк ўсяляк аздобілі, паставілі разнастайныя фігуры, якія ўвечары свяціліся. Шкада, што мы гулялі не ў гэты час, думаю, было вельмі прыгожа тады. Але акрамя іх, паставілі вялізнага плюшавага мішку.Прям мара ўсіх дзяўчынак. І я ўвасобіла яе ў жыццё, сядзела на ім і абдымала. Не мара, а казка. Мяне доўга ад яго адарваць не маглі. Так не хацелася ісці дадому.
|
