Пухнатыя сняжынкі патроху падаюць на зямлю. Яны такія прыгожыя і розныя, так непадобныя адзін на аднаго. Уся зямля ўжо пакрыта белым пухнатым снегам. Так сняжынка за сняжынкай прыходзіць да нас зіма. Такія выдатныя імгненні мы запамінаем на ўсё жыццё.
Снег прадвесціць нам набліжэнне навагодніх святаў і добры настрой. Навагоднія святы любяць усе людзі без выключэння. Яны мараць аб падарунках, аб жаданнях, якія абавязкова ажыццявяцца.
Ну вось ужо Новы год зусім блізка і тата прынёс нам у хату выдатную, прыгожую, зялёную ёлку. Яна пахне сапраўдным лесам і марозным паветрам. Расла яна ў густым лесе, дзе ходзяць галодныя ваўкі і зайцы бегаюць. Яе варушыў вецер, і для яе спявалі песні птушкі. Яна такая вялізная, мы ледзь занеслі яе ў кватэру. Тата абрэзаў ніжнія галінкі і ўсталяваў яе на спецыяльную падстаўку, каб яна мацней стаяла.
Каб яе ўпрыгожыць мы збіраемся ўсёй сям'ёй. Тата дастае вялізныя скрынкі з ёлачнымі ўпрыгожваннямі, а мы весела смяёмся, чакаючы добрага правядзення часу. Спачатку трэба прымацаваць верхавіну. У нас гэта чырвоная спецыяльная насадка, яшчэ ёсць зорачка. Мы заўсёды сварымся з сястрой, якую з іх апрануць. Потым тата мацуе гірлянды. Яны вельмі прыгожа свецяцца ў цемры, як быццам падаюць на зямлю блакітныя зорачкі. Далей ідзе чарга цацак. У нас іх вельмі шмат і ўсе такія прыгожыя. Спачатку мы чапляем вялікія шары, яны такія казачныя з навагоднімі малюнкамі.Потым чапляем шкляных вавёрачак, малпачак, аленяў. Ёсць ліхтарыкі і ледзяшы, тата нават купіў на яркай стужцы прыгожыя клубнічкі. Завяршальным этапам з'яўляецца ўпрыгожванне каралямі у тон цацак. Яны так падыходзяць да нашай навагодняй прыгажуні.
Яшчэ мы чапляем на нітку шакаладныя цукеркі і хаваем іх у галінках, каб госці захацелі іх знайсці. Пад ялінку мы ставім велізарнага Дзеда Мароза і прыгажуню Снягурку, каля іх кожны кладзе падарункі адзін аднаму. Але мы ніколі не ведаем, што ў скрынках, бо яны спакаваныя ў падарункавую паперу. У гэтым годзе мы дадалі на ёлку выдатных сняжынак-балеринок з паперы. Нават ад лёгкага подыху ветрыка яны варушацца, як быццам бы танчаць. Мы разам любуемся нашай прыгожай елкай і фатаграфуемся з ёй на памяць.
А пасля заканчэння навагодніх святаў мне заўсёды шкада яе разбіраць. Хоць ляснік і кажа, што лес неабходна прарэжваюць, але такое казачнае дрэва выкідваць вельмі дрэнна. Мы выносім яе на двор, і яна яшчэ доўга радуе нас сваёй прыгажосцю.
