Як-то, пад раніцу на вуліцы пайшоў снег. Прачнуўшыся, я паглядзеў у акно і абамлеў. Учора, калі я клаўся спаць навакольны свет і прырода была змрочная i шэрая, а цяпер усё вакол накрыта беласнежным коўдрай, якое зіхаціць і радуе мой позірк. Мяне перапаўняла радасць, бо сёння выхадны, і можна хутка паснедаць, сабраць сваіх сяброў і ісці ляпіць вялізную снежную бабу.
Я зазбіраўся: пачысціў зубы, расой, паеш і пачаў абзвоньваць сваіх таварышаў. На працягу трыццаці хвілін мы ўсе сабраліся ў двары. Нас было пяцёра. Кожны з нас захапіў з дому неабходныя прадметы, каб зляпіць снегавіка. Я ўзяў з хаты стары шалік дзеда, Юра прынёс старое вядро, а Алег прынёс моркву, якую ўзяў у мамы. Мы ўсе прыняліся за робату.
Першым мы скатали вялізны, круглы ком, які будзе падставай снегавіка. Затым прыняліся ляпіць другі, для сярэдняй часткі снегавіка. І чым больш мы каталі снежныя шары, тым менш станавілася снегу і месцамі нават былі прасветы зямлі. Але ніхто з нас не здзіўляўся, бо гэта быў першы снег. У нас было ўжо два шара, цяпер нам трэба было як-то стаяў сярэдні ком снегу на ніжні шар. Мы ўзяліся ўдваіх за яго і пачалі яго ўсталёўваць, а Юра тым часам дарабляць галаву нашаму снегавіку. У нас усё атрымалася, застацца толькі апошні ком.Мы прыпаднялі Юру, каб ён стаяў апошнюю дэталь снегавіка.
Пасля, па баках замест рук мы ўставілі яму палкі, на галаву апранулі вядро, моркву замяшчала нос, шалік майго дзеда ахутаў яго шыю, а рот выклалі з цёмнага друзу. Такі цудоўны снегавік у нас атрымаўся ўпершыню. Мы ўсе не маглі ім налюбавацца, але ўсё ж нечага ў ім не хапала. Алег залез у свой кішэню і дастаў тры гузікі, якія ў час лепкі нашага снегавіка ў яго адарваліся і ён прымацаваў іх на грудзі снегавіку. Цяпер наш снегавік быў дасканалым тварэннем.
Мая мама зірнула ў акно, убачыла наша тварэнне і выйшла на вуліцу, каб лепей разгледзець яго. Маме ён вельмі спадабаўся, і яна нават назвала яго «казачным снегавікі». Нас прысутнічала гонар. Затым мая мама запрасіла ўсіх маіх сяброў на чаяванне. Яна паіла нас цёплым гарбатай і піражкамі частавала.
Гэта быў адзін з самых лепшых і цудоўных дзён, які я правёў са сваімі таварышамі. А наш «казачны снегавік» яшчэ доўга стаяў і цешыў вока мінакоў.
