Скончылася лета гэтак жа непрыкметна, як і пачалося. Усе вакол змянілася. Паветра стала празрыстым, лёгкім, калі спадабацца, то можна ўбачыць срэбныя павуцінкі. Сонейка яшчэ цёплае, ласкавае, сагравае нас апошнім цяплом. Грэе яно ўжо не так моцна, як летам. А вунь там, удалечыні, золотятся бярозавыя гаі, ярка-чырвоная варта рабіна. Лісце на дрэвах ужо мяняюць колер і паволі пачынаюць ападаць. Вось так пачынаецца ранняя восень.
Але восень не так простая, як нам здаецца, яна зменлівая, хуткая і непрадказальная. Ну за што я яе так люблю? Чаму менавіта гэты час года так мной незабыўна? Вось зачыніце вочы. Няхай у вашых думках намалюецца восень... Атрымалася? Якой вы яе бачыце?
Вось як бачу яе я. Гэта асаблівы час года. Першая яго частка гэта выдатная, цёплае надвор'е – бабіна лета. Зноў можна любавацца багаццем фарбаў. Задуменна разглядаць сьвінцовае неба і лавіць тварам дождж. Можна сядзець у парку на лавачцы, аддаючыся прахалоднага ветрыку. Восень - выдатная. Яна зводзіць з розуму віхурай рознакаляровых лісця, якія танчаць разам з трапяткімі валасамі. Мяне заўсёды дзівіць неба. Яно адлюстроўваецца ў рэчцы, такое чыстае, яшчэ блакітнае. Часам праплываюць па яго прыгожыя белыя аблокі. Яно зменлівае, бледны, супакойвае вачэй.Неба як быццам бы абдымае цябе сваім цяплом.
Яшчэ мне вельмі падабаецца, як дрэвы апранаюць свой ўбор. Для сваёй працы ўзяла восень самыя яркія фарбы і прынялася за сваю карціну. Бярозы і таполі пакрыла яна цытрынавай жаўцізной. А лісты осинок і клёну разрумянила, быццам саспелыя яблыкі. Усе дрэвы і нават кусты размалявала восень па-свойму, па-восеньску: каго ў жоўты ўбор, каго ў ярка – чырвоны. Адны толькі сосны ды елкі не ведала яна, як размаляваць. У іх бо на галінках не лісце, а іголкі, а іх цяжка размаляваць. Хай, як былі летам зялёныя, так і застаюцца. Гэта проста цудоўная карціна восені!
Але прыйшоў час і неба закрылі шэрыя аблокі, падняўся вецер. Лінуў дождж. Халодны, часты, праліўны. Неба як быццам бы раскрыла свае бяздонныя брама. Жоўтыя лісце мокрым дываном пакрылі зямлю. Але я люблю дождж. Яго халодныя кроплі зрываючыся з тужлівай неба халоднымі стужкамі спадаюць на зямлю. Холадна. Дажджы. Шмат дажджоў, лепшых у свеце суразмоўцаў і прыяцеляў. Туман. У галаве і на вуліцы. І тэмпература паветра, што трэба. Спяшаецца, спяшаецца восень, усё новыя і новыя фарбы знаходзіць яна для сваёй карціны. Шэрымі хмарамі пакрывае неба. Змывае халодным дажджом стракаты ўбор лісця.
І раптам рэзка мяняе восень свае фарбы. Расліны шэрыя, зжаўцелыя. Апусцелі палі і лугі. Яшчэ шырэй, прасторней стала. І пацягнуліся над імі ў восеньскім небе касякі пералётных птушак: жураўлёў, гусей, качак... Ляцяць птушкі ў вырай. Цудоўная атрымалася карціна. Толькі здаецца, быццам у ёй што-то не скончана, быццам чакаюць чаго-то прыціхлыя амытыя восеньскім дажджом палі і лясы. Чакаюць, не дачакаюцца голыя галіны кустоў і дрэў, калі прыйдзе новы мастак і апране іх у пухнаты белы ўбор. Мне здаецца, што гэта самае прыгожае час года!
І вось я стаю ля парога, а ў твар мне ляцяць сняжынкі. Белыя, пухнатыя. Засыпалі яны дыван з залатых лісця. Восень! Дзе ж ты, залатая, прыгожая?! Я буду чакаць тваё з'яўленне зноў і зноў...
