Яна ёсць у кожнага з нас - вельмі лёгкая, чыстая ў дзяцінстве. І такая грубая, збітая рубцамі ў старасці. Добрая, ці дрэнная. Шчырая, ці цынічная.
Пры нараджэнні яна напоўнена любоўю, а пры наступе смерці амаль губляе яе. А памірае яна? Ці дасьць адказ на гэтае пытанне простае разважанне? Хто ведае. Але ў нас іншая мэта. Мэта паказаць яе знутры.
Якая яна, душа? Меркаванні разыходзяцца, бо кожнага яна адлюстроўвае па-свойму.
Некаторых яна хавае, іншых жа - адкрывае свеце. Некаторых дакарае ўсё жыццё, а ў каго-то непрабудна спіць. Яна дзівіць сваёй прыгажосцю, і палохае сваім уродством. Яна можа даваць шчасце, а можа быць адчай. Як ні дзіўна, не кожны хоча, каб яе захаваць. Душа лётае, падае, поўзае ці плавае. Яна заўсёды напоўнена чорнай або белай фарбамі, якія часта перамяшаныя і выдаюць шэры, звычайны колер. Але менавіта тыя, хто са светлай або цёмнай душой - больш за ўсё прыкметныя.
Душа ці адзінокая, або акружаная такімі ж, як яна сама. Душа ва ўсім. Мы ўкладваем яе часцінкі ў тых, хто вакол нас, тым самым прыносячы ім шчасце, дабрабыт, каханне. Некаторыя не разумеюць такіх падарункаў, а некаторыя, наадварот, аддаюць узамен частку сябе. Потым нараджаюцца новыя душы, якім наканавана прайсці той жа шлях. І так да бясконцасці.
Адразу яе і не пазнаеш. Пройдзе час, пакуль яна адкрые ўсе свае вобразы, адкрые тую сябе, які з'яўляецца па-сапраўднаму. Бо яна хаваецца за маскай, і здымае яе толькі побач з такой жа, блізкай ёй самой, ці сам-насам з самім сабой...
Яна можа разумець, падтрымліваць, а можа зачыніцца і нікога не пускаць да сабе. Можа стрымлівацца, можа рвацца наперад, змятаючы ўсё на сваім шляху. Такая шматгранная, шматбаковая, па-рознаму накіравана, як сама жыццё.
Зразумела, да чаго ўсё гэта. Душа – ёсць чалавек. Чалавек і душа - гэта залежнасць, вакол якой і на якой будуецца.
|
