Лета - самае лепшае час года. Лета - час адпачынкаў і вакацый. Мы можам паехаць куды заўгодна, праводзіць час ля ракі ці возера на свежай зялёнай траве, плаваць у цёплай вадзе, ці падняцца ў горы, або гуляць у розныя гульні, катацца на ровары і г. д.
Усе тры месяцы былі вельмі займальнымі. Мы ўсёй сям'ёй ездзілі на моры, там мы наведалі заапарк і дэльфінарый. З сябрамі ездзілі ў лес на шашлык і добра правёў час у вёсцы ў бабулі. Але я раскажу самы запамінальны момант за мінулыя летнія вакацыі.
Прыехаўшы ў вёску для мяне была ўжо прыгатаваная забаўляльная праграма. Дзядуля павёз мяне на экскурсію - на аэрадром. Прыехаўшы туды, я адразу ж убачыў шмат самалётаў (з іх я бачыў упершыню) таму пільна разглядаў усе дэталі. Потым дзядуля пайшоў у будынак якое знаходзілася на тэрыторыі. А я пачуў голас з рупара: "Дзесяціхвілінны гатоўнасць!". І тут падляцеў вялікі самалёт, а з будынку пачалі выбягаць людзі з заплечнікамі, і тут я зразумеў, што яны будуць скакаць з парашутамі. Я не мог стрымаць свае эмоцыі, дух захоплівала.Яны ўсе заскочылі ў самалёт і з вышыні 4200 тыс. метраў я ўбачыў, як сярод чыста-блакітнага неба ляцяць парашутысты. У мяне не было слоў - такой прыгажосці я яшчэ не бачыў. Тут падышоў дзед і сказаў што таксама вырашыў ажыццявіць сваю даўнюю мару - скокнуць з парашутам. Я ўзрадаваўся і ў той жа час спалохаўся. Наступная каманда ўжо заходзіла на борт самалёта, і сярод іх быў мой дзядуля Саша. Я хваляваўся і ўсё адбылося ў адзін міг - я бачу, як ён прызямляецца. Потым я ўбачыў яго вочы - вочы шчаслівага чалавека!Ён казаў казаў і не мог перадаць словамі ўсю хараство палёту, яго перапаўнялі адчуванні і адрэналін. А я ганарыўся ім!
Але на гэтым экскурсія не скончылася. Дзед вырашыў яшчэ палётаць на самалёце, і не проста палётаць, а зрабіць віражы - "мёртвую пятлю" і "штопар". Што-што, а такога я яшчэ дакладна не бачыў. Я знайшоў зручнае месца для прагляду і з заміраннем сэрца назіраў за гэтым захапляльным відовішчам. Самалёт круціўся, круціўся як цацачны, а потым адключыў рухавік і паляцеў "носам" ўніз робячы штопар. "Які пілот прафесіянал раз робіць такія трукі"- думаў я. Шмат яшчэ ўсяго я даведаўся з гэтай экскурсіі новага і карыснага для сябе.Усю дарогу з аэрадрома я не мог паверыць, што я быў сведкам такога незабыўнага шоў. Прыехаўшы дадому мы ўсёй сям'ёй за святочным сталом глядзелі подзвігі дзядулі, а я яшчэ доўга буду распавядаць сябрам і аднакласнікам пра экскурсіі на якой я пабываў.
Эх... Як хутка ляціць час. Шкада, што нельга ўзнавіць тыя моманты, тыя адчуванні, якія ты перажыў падчас вакацый. Але застаецца верыць, што наступнае лета будзе такім-жа незабыўным!
