Неба рана раніцай такое рознакаляровае і яркае. Калі сонца толькі пачынае ўзыходзіць, неба пераліваецца сінімі, аранжавымі, а часам нават ружовымі кветкамі. Калі дзень сонечны, то неба такое празрыстае, такое блакітнае-блакітнае, што нават калі сонца хаваецца за пухнатыя, кучаравыя, як авечкі, аблокі, то гледзячы ў неба, прищуриваешь вочы, таму што так ярка гэтая блакітныя свеціць. Па небе вельмі павольна, здаецца, ляніва плывуць бялюткія аблокі. Яны нібы вата – здаюцца такімі ж мяккімі, хочацца дакрануцца да іх рукой і адчуць іх на навобмацак.
Цэлы дзень хмары ходзяць па небе і не спыняўся, адны менш, іншыя больш, і ўсе розныя, але ўсе такія белыя. Здаецца, адно воблачка нагадала мне кацяняці, які гуляецца клубочкам нітак, іншае - вялікую крону магутнага дуба. Часам, дзе-то можна разглядзець цёмна сінюю або шэрую хмару – гэта сведчыць аб тым, што хутка будзе дождж. Хмары азмрочваюць ўсю сінь празрыстага неба шэрымі кветкамі, і з аблокаў паволі, а потым хутчэй льецца дождж. Дождж, здаецца, неад'емная частка шэра-сіняга неба.Але калі на небе перамагае сонца, якое быццам выкочваецца немаведама адкуль і праганяе ўсё змрочнае, што ёсць на небе, то становіцца зноў відаць чыста-блакітны нябесны шоўк.
А калі вечарэе, на небе з'яўляюцца ружовыя, фіялетавыя, чырвоныя, сінія, аранжавыя палоскі, якія робяць неба такім прыгожым і загадкавым. З'яўляюцца першыя зоркі. Паказваецца месяц. Месяц выходзіць так важна, павольна, як гаспадар на сваё цёмна-сіняе, часам чорнае зорнае поле, і ўважліва ўсю ноч дбае за кожнай зорачкай, каб тая незнарок не ўпала. Здараецца такое, што зорачкі зрываюцца са свайго чорнага палатна ночы і імкліва ляцяць ўніз. Але куды? На начным небе тых зорак так шмат, што, здаецца, месяц і не заўважае, як зрываецца ўніз адна з яго падапечных.Калі глядзіш на неба ноччу, то табе мроіцца, што тыя зоркі такія маленькія, такія нязграбныя. Але яны так ярка і прыгожа блішчаць, як рэдкія каштоўныя камяні. Але зноў настае раніца. І зноў з нябеснага палатна сонца праганяе месяц і зоркі. Ужо світанак...
|
