Дзе б ні апынуўся чалавек пасля - скончыўшы школу, атрымаўшы прафесію і з'ехаўшы жыць у іншае месца, ён ніколі не забудзе родны край і яго прыроду. Мне асабліва падабаецца куток прыроды ў вёсцы, дзе жывуць мае дзядуля з бабуляй. Пакуль гэта самае прыгожае для мяне месца на Зямлі.
Гэта лясная узлесак, побач працякае невялікая рэчка. Хадзіць туды бяспечна, таму мяне адпускаюць аднаго. Ад краю вёскі да ўскрайку вядзе шырокая сцежка, па баках яе растуць палявыя кветкі. Улетку мне падабаецца там адасабляцца сярод зазелянелых дрэваў, якія спяваюць птушак, якія лётаюць рознакаляровых матылькоў. Пры гэтым да самай вёскі падаць рукой, таму ты адначасова адчуваеш яднанне з вадой, зелянінай, небам, але і бачыш не так далёка ад сябе людзей. Напэўна, гэта называецца гармоніяй з прыродай.
Я бываю ў вёсцы і зімой. У зімовы час гэтая лясная узлесак таксама вельмі прыгожая. У нашай мясцовасці снежныя зімы. Калі варта мароз - на сцежцы, якая вядзе да яе, у промнях зімовага сонца на снезе пераліваюцца сняжынкі! Такая карціна прыроды зачароўвае: на белым прасторы чарнеюць ствалы дрэў, а елі здаюцца асабліва пухнатымі з ярка-зялёнымі іголкамі, а не цёмнымі, як летам ці восенню.
Пра восень асобная размова. На ўскрайку, пра якую я кажу, ёсць некалькі рабін. І вось, калі лістота ўжо жоўкне, гроздья чырвоных ягад падымаюць настрой! І ты думаеш - з надыходам халадоў яны спатрэбяцца птушынаму насельніцтву лесу, птушкі не застануцца галоднымі.
Узлесак добрая яшчэ і тым, што ў рацэ, побач з якой яна размешчана, водзіцца рыба. Дробная рыбка, але налавіць на вуха можна. Мы з дзядулем і сябрамі ходзім, можна сказаць, на начную рыбалку: выходзім гадзіны ў чатыры раніцы і удим рыбу пару гадзін, пакуль цалкам не развіднее. У гэты час водная роўнядзь загадкава пераліваецца: гледзячы на яе, мне падабаецца марыць.
Па магчымасці я буду вяртацца сюды заўсёды, калі будзе вольны час, нават калі жыць буду далёка ад роднага краю.
