Вось ужо тры гады з намі жыве шэры кот па імя Моська, лянівы і тоўсты, але такі мілы і смешны. Ёсць два месцы ў нашым доме, якія ён аблюбаваў: кухня і пярэдні пакой. Але прычына па якой яны яму падабаюцца адна – ежа. На кухні заўсёды можна чым-небудзь паласавацца, а ў пярэднім пакоі Мося сядзеў паўдня на дыванку перад дзвярамі і сустракаў маму з крамы.
Моська звычайны кот, не пародзісты. Шэрым ён афарбаваны ўсюды, акрамя жывата – жывот у яго беленькі. Вялікія зялёныя вочы, шэры носік і чаму-то ўвесь час абламаныя вусы, нічым не вылучаюцца. Але маленькія вушкі псуюць увесь класічны вобраз ката. Магчыма хто-небудзь з яго бацькоў быў шатландскай пароды, таму вушы такія маленькія. Так калі-то выказала здагадку мая мама. Асаблівыя прыкметы: доўгі хвост цёмна-шэры, амаль чорнага колеру, а падушачкі на правай пярэдняй лапкі белыя.
З'явіўся ён у нас выпадкова. Аднойчы мой тата вяртаўся з працы, на вуліцы ішоў моцны дождж і грымеў гром. Падыходзячы да пад'езда у самым куце, ля дзвярэй ён заўважыў шэранькі камячок. Мокры і дрыготкі маленькі кацяня выклікаў жаль у майго таты, і ён падабраў бедная жывёла. У дзвярах кватэры тата паклікаў нас і выцягнуўшы што-то з курткі паказаў нам кацяняці. Мама доўга лаялася, але саступіла нашым ўгаворам і здалася хвілін праз дзесяць.
Пакуль Мося быў маленькі, ён гуляў са мной пастаянна, часам нават надакучваў сваімі гульнямі. Чапляўся за татавы тэпцікі пры хадзе, да вялізнага маміным засмучэння катаўся на запавесах, робячы на іх зацяжкі. Больш за ўсё яму падабалася бегаць за лісцікам паперы, які прывязваўся за нітачку. Цяпер жа ён вырас, обленился і толькі чакае маму з смачнасцямі. Да мяне Моська прыходзіць толькі паспаць і папрасіцца на вуліцу.
