Вось і наступіла доўгачаканае лета. Усе школьнікі з радасцю закінулі падручнікі, ручкі, сшыткі і пачалі атрымліваць асалоду ад такімі доўгачаканым летнімі вакацыямі. Я з адзнакай скончыла 6 клас і з нецярпеннем чакала паездкі ў вёску да бабулі, менавіта там я па-сапраўднаму адпачываю і расслабляюся ад гарадской мітусні.
Мама ўвечары вярнулася дадому і паведаміла мне, што заўтра яна адвязе мяне да бабулі. Я пачала збіраць усе неабходныя мне рэчы і хутка адправілася спаць. Наступіла раніца. Я ўстала з выдатным настроем, так як вельмі хутка я ўбачу сваю любімую бабулю і окунусь ў свет вясковага жыцця. Таксама мяне цешыў яшчэ той факт, што я ўбачу маю сяброўку Марыну. З ёй мы вельмі весела праводзім кожныя летнія вакацыі і нам ніколі не бывае сумна.
Мы рушылі ў шлях. Па дарозе я разглядала ў небе аблокі, і мне здавалася, што там высока ў небе выбудаваны нейкі таямнічы горад у якім жывуць чароўныя стварэння. Мне нават на хвілінку захацелася наведаць тое чароўнае месца, каб выведаць што там і як. Вось мы ўжо і прыехалі на парозе нас сустракала мая бабуля. Я выскачыла з машыны і кінулася да бабулі. Мая мілая бабуля моцна абняла мяне і прыціснула да сябе. Шчасцю майму не было мяжы. Пасядзеўшы і паталкаваў з бабуляй я зноў пачала збірацца замуж да сяброўкі. Не паспела я выйсці за парог хаты, як на ганку стаяла тая самая мая сяброўка Марына. Мы кінуліся насустрач адзін аднаму і моцна-моцна абняліся.
Кожны дзень у вёсцы праходзіў вельмі весела. Мы хадзілі купацца на рэчку, лавілі жаб, конікаў, цвыркуноў, будавалі разнастайныя буданы і атрымлівалі асалоду ад навакольны нас прыродай. Раз у тыдзень мы з Марынай ладзілі піжамныя вечарынкі, на якіх мы дурэлі, спявалі песні, глядзелі камедыі, расказвалі страшылкі і елі папкорн. Часам у нашых дзявочых вячорках брала ўдзел і мая бабуля, і гэта мне вельмі падабалася.
Час цякло настолькі хутка, што я нават не заўважыла, што ўжо наступіў жнівень і ад таго мне стала сумна. Бо я разумела, што выдатны адпачынак заканчваецца і неўзабаве мне прыйдзецца вярнуцца ў шумны горад і зноў прыступіць да навучання. Я разумела, што пазбегнуць гэтага немагчыма. Але я ведала дакладна адно, што буду ўвесь год чакаць наступнага лета, каб зноў паехаць у вёску і атрымаць асалоду ад усімі любатамі мясцовых прыгажосцяў, сустрэцца са сваёй сяброўкай і любімай бабуляй.