Я з дзяцінства вельмі люблю цацкі. Думаю, што ў кожнага дзіцяці ў дзяцінстве было вельмі шмат. Цацкі дораць нам не толькі бацькі, але і бабулі, дзядулі, родныя, сябры. Але ў кожнага чалавека абавязкова была яго самая любімая забава. Для некаторых гэта мяккая сабака або іншае жывёла. З ім можна весела гуляць, і нават спаць класціся таксама разам. Многія дзеці аддаюць перавагу песціцца рознымі канструктарамі або паветранымі змеямі, напрыклад.
Сваё дзяцінства я памятаю добра. У мяне было вельмі шмат самых розных цацак. Але больш за ўсё я любіла маленькую плюшавую сабачку, якую назвала Кнопой. Яе мне падарыла бабуля. Праўда не памятаю, колькі тады мне было гадоў. Але гэты падарунак хоць і ладна потрепался, я ўсё роўна захоўваю яго на гарышчы ў доме. Сваю бабулю я проста люблю.
Так па жыцці атрымалася, што бацькі пастаянна працавалі, і ўсе канікулы і святочныя выхадныя я праводзіла на вёсцы ў бабулі. На жаль, яна памерла нядаўна, і цяпер ужо ніколі я не прайду па двары босымі нагамі, не побегаю па ранішняй расе басанож, і, вядома ж, не вып'ю шклянку цёплага парнага малака. Усё, што мне засталося - ўспаміны, якія да гэтага часу мне грэюць душу.
Бабуля мая часта ездзіла па розных гарадах. Менавіта сабачку Кнопку яна прывезла мне ў падарунак з Масквы. Цацка была вельмі падобная на жывую собачонку. На першы погляд менавіта так мне і падалося. Потым я зразумела, што памылілася, і шчыра ўзрадавалася падарунку. Жывёл у бабуліным двары хапала усялякіх розных. Мая цацка была белага колеру. І толькі на кончыках лапак і на адным ушке бачыліся ледзь прыкметныя чорныя плямкі. Вочкі Кнопкі былі зробленыя з пацерак і на сонца весела пераліваліся.
Мая цацачная сабачка вельмі хутка знайшла сваё месца ў ложачку. Практычна ніколі я не выпускала яе з рук. Падарунак дарог мне вельмі-вельмі. Па вечарах, калі мама чытала мне кнігі, я са сваёй Кнопулькой моцна абдымалася, і марыла аб тым, каб хаця б у сьне мая сабачка ажыла і са мной пагаварыла. Калі матуля выходзіла з спальні, я ціхенька прыціскала да сябе любімую цацку, і таксама ёй расказвала цікавыя казкі. Мне здавалася, яна мяне чуе.
Сваёй цацкай сабачкам я гралася шмат гадоў. Толькі нядаўна яна зусім абшматалася, і я паклала яе на гарышча. Не хапіла смеласці выкінуць - ужо вельмі цацка для мяне дарагая. Я вельмі даражу тым, што ў мяне ёсць. Нядаўна тата зноў мне падарыў мяккую сабаку, але ж яна зусім ужо не тая...
