Сачыненне-апавяданне ад імя ката на тэму «Чорны кот», 5-й клас
Спрадвеку людзі ставіліся да чорным катам з пагардай і страхам. Нібыта мы, чорныя каты, прыносім толькі гора і смутак. Я таксама чорны кот і мне нават часам не прыходзіць на розум зрабіць што-то дрэннае чалавеку. Але, мяне самога пастаянна пераследуюць няўдачы.
Усе прывыклі абыходзіць бокам тыя месцы, дзе я перабег дарожку. Мала таго, што мяне могуць за гэта пабіць і моцна спалохаць. Дзікае ўяўленне аб колеры катоў так стара і не пісьменна... Даўно даказана, што каты чорнага колеру ні ў чым не вінаватыя і не прыносяць гора чалавеку. Але ўстояныя традыцыі не так-то лёгка забыцца. Вось і даводзіцца мне пакутаваць ад намераў хлапчукоў і кепскіх дзяўчынак. Дарослыя даўно зразумелі сваю памылку і не чапаюць мяне. Я люблю іх і нават соладка урчу, калі мне выпадаюць рэдкія моманты ласкі.Атрымліваецца ў мяне гэта нават мацней, чым у звычайных катоў, так як рэдка хто працягне да маёй шерстке руку.
Ежу даводзіцца здабываць у поце асобы. Мяне пастаянна адганяюць ад кухні, хоць мае паласатыя субраты тлусцеюць на дармовых харчах. Як было б выдатна перафарбавацца і жыць іх цудоўнай жыццём. Але цырульні пабудаваны толькі для людзей і майстар не будзе гэтак жа акуратна даглядаць за мной. Я доўга гляджу на вітрыну з каўбасой і ўцякаю ў падваротню. Тут часам трапляюцца ўкормленыя мышы, якія таксама не лыкам шытыя і адразу хаваюцца ад мяне. Прыходзіцца гадзінамі праседжваць ля іх норак і да абеду злавіць дурнога мышаня. Потым я сплю і адпраўляюся да гарадской звалцы.Там можна паласавацца адкідамі і кавалкамі чэрствага хлеба. Так і праходзіць мая нерадасная жыццё.
Наступіла дажджлівая восень. Было слотнай і сыра. Увесь час ідзе дождж, робячы на вуліцах непраходныя лужыны. Людзі сядзелі ў цяпле і елі ўволю. Мне даводзіцца не ёсць цэлымі днямі, таму я схуднеў і зьнямогся. Які выпаў снег і ўдараў маразы зусім хацелі дабіць мяне - яшчэ маладога і не дасведчанага чорнага ката. Ад безвыходнасці я, даводзіцца дабірацца ў пад'езд і кладуся на пухнаты кілімок каля чужой кватэры. Хай тут мяне спасцігне смерць. Але здарылася цуд! Маленькі хлопчык убачыў мяне раніцай. Ён ўпотай вярнуўся дадому і прынёс мне трохі ежы. Я накінуўся на яе і стаў прагна паглынаць астылую катлету.Хлопчык схаваўся, а я ўсё яшчэ глядзеў яму ўслед ўдзячнымі вачыма.
Вечарам хлапчук вярнуўся і адчыніў перад маёй мыскай шырокую дзверы. Людзі ўпусцілі мяне ў цяпло, ўтульнасць і сытую жыццё... Я адразу памяняў аб людзях сваё меркаванне і стаў ім служыць.
