Летам, у час летніх вакацый, я адправіўся ў вёску да дзядулі і бабулі. Іх дом знаходзіўся зусім побач з аблямоўкаю лесу. Таму я часта гуляў там і часам хадзіў у бліжэйшыя кусты паласавацца ягадамі. Так праходзіла маё чарговае лета. І тут здарылася такая гісторыя.
У сонечны і пагодлівы дзянёк мы з дзядулем адправіліся ў лес для збору грыбоў. Наша падарожжа абяцала быць вясёлым і дзіўным, так як трэба было прайсці ў самы гушчар лесу. Бабуля адразу ж з раніцы паставіла опару і вырашыла па нашаму прыходу прыгатаваць смачныя грыбныя піражкі. Паляванне за грыбамі абяцала быць выдатнай, таму што за дзень да нашай вылазкі прайшоў цёплы дожджык, а з-за гэтага вырастае шмат маладзенькіх грыбочкі. З гэтай надзеяй мы адправіліся ў доўгі шлях.
Прайшоўшы пару кіламетраў дзядуля наткнуўся на першага ляснога прыгажуна, а далей пайшло паехала: лісічкі, рыжыкі, апенькі і мноства іншых відаў грыбоў хаваліся то пад дрэвам, то ў гушчы травы, то раслі прама на пенечке. Дзядуля паспяваў ўкладваць свае знаходкі ў вялікую кошык і тлумачыў мне, якія грыбы атрутныя і іх браць не варта. Асабліва ён аберагаў мяне ад бледнай паганкі, якая адразу папярэдзіла мяне сваёй спаднічкі, што чапаць яе нельга. Затое сапраўдны прыгажун мухамор заваражыў сваёй прыгажосцю.Яго чырвоная капялюш з белымі кропкамі была бачная здалёку і адразу прыцягвала ўвагу не толькі маё, але і мноства насякомых.
Пасля любавання чарговым мухомором, я побач з ім убачыў вялізны карычневы грыб. На ім не было ні адной червоточинки і толькі раса поблескивала на капялюшыку. Я ўзрадаваўся, падбег да яго, выцягнуў ножык і падрыхтаваўся падрэзаць ножку ў здабычы. Побач што-то зашуршало і зашыпела - я з жахам убачыў каля ног змяю! "Дзядуля! Выбаўляй хутчэй! Я наступіў на велічэзнага ўдава" - закрычаў я. Дзядуля адразу кінуў сваё абмундзіраванне і ў некалькі скачкоў апынуўся побач са мной. Ён глянуў на змяю і ўсміхнуўся скрозь бараду: "Гэта не небяспечная змея.Полазы хоць і выклікаюць страх, але яду не маюць!" - заявіў ён і для мацнейшага доказы сваіх словаў ўзяў змяю ў рукі. Полаз быў вельмі тоўстым і вялікім - каля 150 сантыметраў у даўжыню. Быў ён амаль чорнага колеру і толькі толькі яго жывот адрозніваўся яркім, жоўтым колерам. Ён сам ад страху стаў выгінацца ў руках і быў выпушчаны на свабоду.
Цяпер я пазнаёміўся з выглядам бяспечнай змеі. Аповяд аб гэтым дзіўным выпадку абавязкова зацікавіць маіх аднакласнікаў.