Сачыненне на тэму «Як мы аднойчы разводзілі вогнішча», 5-й клас
Мне вельмі падабаецца правесці час каля гарачага вогнішча, а прыгатаваныя на ім шашлыкі, і бульбу проста смакатой. Аднойчы я з бацькамі сабраўся выехаць на ўлонне прыроды. Мама рэзала кілбасу, а я мазаў тосты алеем і рыхтаваў бутэрброды. Паездка было доўгачаканай, так як са мной павінен быць адправіцца стрыечны брат, а ён яшчэ той весялун.
Каб запаліць вогнішча, здаецца, не трэба валодаць звышнатуральнымі сіламі. Самае галоўнае, каб былі прыдатныя сукі і каробак запалак. Але нам на гэты раз не пашанцавала. Толькі мы прыкацілі на месца стаянкі, як тут жа стаў церусіць дакучлівы дожджык. Шашлыкі таміліся ў пакеце, а дожджык працягваў ліць. Гэты капрыз прыроды сарваў нам усе планы на адпачынак. Але да абеду вызірнула сонейка, і парыў ветру разагнаў ўпартыя хмаркі. Мокрага мяшанкі не было, а вось дровы зусім адсырэлі і адмаўляліся гарэць. Мы задыхаліся дымам, але вогнішчы не атрымлівалася.Бацька нават трохі паліў сукі бензінам з машыны, але гэта мала дапамагло, ды і нюхаць непрыемны пах паліва на шашлык нікога не задавальняла. Мы ўсе прыгнечана пераглядваліся і ўжо пачалі збірацца дадому.
Тут на арэне з'явіўся мой стрыечны брат. Аказваецца, ён бачыў нейкую тэлепраграму, дзе ў такой жа сітуацыі апынулася група падарожнікаў. Яны прамоклі наскрозь ад дажджу і таксама мелі патрэбу ў цяпле. Яны хутка расклалі вогнішча і атрымлівалі асалоду ад палаючым полымем. Як ім гэта ўдалося? Проста яны сабралі яны ў дуплах і зацішных месцах назбіралі сухога ляснога моху і на яго паклалі галінкі ў выглядзе хаткі. Няма чаго і казаць, што мы адразу разышліся ў розныя бакі з задачай здабыць гэты самы мох. У нашых краях яго было мала, але на распальванне мокрых галінак яго сабраць атрымалася.
Вельмі хутка шалашик з дроў з мохам ўнутры разгарэўся і агонь стаў хутка распаўсюджвацца. Галінкі шыпелі і подсыхали прама на вачах. Прыйшлося нават змясціць у вогнішча некалькі тоўстых карчакоў. Праз якіх-то падлогу гадзіны мы обрадованно сузіралі пляшущий агонь. Стала цёпла і ўтульна. Мама з радасцю пачаставала нас ежай, а тата падрыхтаваўся смажыць шашлыкі. Так і прадоўжыўся наш, здаецца зусім сапсаваны, адпачынак на прыродзе. Мы з братам купаліся ў рэчцы і збіралі падраслі пасля дождичка грыбы.
Вось як дапамагае нам тэлебачанне. Можна проста глядзець перадачы і не запамінаць іх. Але прыйдзе час, калі пасля іх на розум прыходзяць слушныя рэчы. Проста іх трэба спрабаваць ўмела прымяняць у паўсядзённым жыцці.
