5 клас. Сачыненне на тэму «Якія ўчынкі аднагодкаў выклікаюць маё захапленне?»
Ці могуць дзеці здзяйсняць учынкі, якія вартыя павагі? Вядома ж могуць. Я магу вам расказаць некалькі эпізодаў з майго жыцця.
Аднойчы ў зімовы перыяд мы выйшлі на вуліцу падчас перамены. Было вельмі слізка і холадна, але мы вырашылі крыху пагуляць. На школьным двары было шмат дзятвы, якая весела гуляла. Раптам мы ўбачылі старэнькую бабулю, якая павольна пераходзіла двор, абапіраючыся на палачку. Раптам яна страціла раўнавагу і паслізнулася на слізкім асфальце і ўпала. Да яе адразу ж падбег хлопчык са сваімі сябрамі і дапамаглі бабульцы падняцца. Яна падзякавала хлопцаў, але самай вялікай узнагародай для іх стала прыемнае цяпло на сэрца, якое з'явілася ад таго, што яны змаглі каму-то яшчэ, каб дапамагчы.
Іншая сітуацыя адбылася яшчэ ў першым класе. Мы з сяброўкай ішлі дадому са школы і весела балбаталі аб чым-то вельмі цікавым і важным. Раптам мы падышлі да старога закінутага дома. Як і ўсіх маленькіх дзяцей, нас вабіла да чаго-то незвычайнага і цікавага. Трохі посомневавшись, мы зайшлі на двор гэтага дома. Там усё здавалася такім містычным і дзіўным. Гэты дом быў закінуты ўжо шмат гадоў і ўсё зарасло травой і пачатак паступова разбурацца. Было жудасна цікава і мы зайшлі ў дом, у якім ужо даўно не ступала нага чалавека. На падлозе месцамі нядбайна ляжалі забытыя старымі гаспадарамі прадметы побыту.Пасля такога даследавання мы адправіліся ў двор. Усё здавалася такім старадаўнім і незвычайным! Нас захапіў даследчы цікавасць. У двары мы натрапілі на закінуты калодзеж для вады. Ён быў не глыбокім і накрытым зверху кавалкам плота з штакеціне. Вядома ж, мы зазірнулі ўніз. А там! На дне калодзежа сядзеў вожык. Ён далікатна прымасціўся на трубе, якая крыху ўзвышалася над вадой. Гэты маленькі калючы камячок не мог ніяк вылезці з глыбокай ямы. Нам стала жудасна шкада нявіннага жывёльнага, бо гэта для яго было вернай смерцю ад голаду.Доўга вырашацца не прыйшлося - мы ўдваіх адсунулі плот з ямы. Вырашана было залезці ўніз і выняць вожыка. Так і зрабілі. Было страшна, але ўдваіх мы справіліся і вызвалілі жывёла з жудаснага палону. Усё абышлося шчасліва і без лішніх ахвяр. Вядома ж, гэта было вельмі рызыкоўна, але місія была на першым плане! Калі вожык ужо стаяў на зямлі, мы радасна назіралі за яго вяртаннем дадому. Маленькі калючы камячок радасна пацерабіў сваімі лапкамі ў гушчу саду. Але раптам ён павярнуўся і паглядзеў на нас. У яго поглядзе было шмат падзякі і шчасця.Ён гучна чмыхнуў, нібы сказаў нам: "Дзякуй!". Неўзабаве вожык схаваўся з выгляду, а мы пайшлі задаволеныя сваім учынкам дадому.
Усё ў гэтым свеце могуць здзейсніць учынкі, якія вартыя павагі, трэба толькі хацець гэтага.
