Мяне завуць Аліна, а маю маму Марына. Мы жывем у маленькім пасёлку гарадскога тыпу. Яшчэ з намі жыве бабуля Ніна. Мы вельмі дружная сям'я і адзін за аднаго пойдзем у агонь і ў ваду. Як-то ўвечары, седзячы за сталом і абмяркоўваючы нашы праведзеныя поспехі за дзень мая бабуля дзіўна скривила твар і сказала, што выйдзе на секундочку. Я не надала гэтаму значэння, але праз 20 хвілін, як яе ўсё не было і не было за сталом, я захвалявалася і вырашыла праверыць, ці не здарылася што.
І, на жаль, я апынулася правы. Выйшаўшы з кухні я ўбачыла ляжыць на падлозе бабулю, яна была без прытомнасці і ў руках былі таблеткі ад сэрца, якія яна мабыць не паспела выпіць. У паніцы я не ведала, што рабіць, мне было ўсяго-то на ўсяго 12 гадоў. Я гучна гучна закрычала, пачуўшы мой крык мама прыбегла з кухні і ледзь не страціла прытомнасць убачыўшы маю бабулю на падлозе. Яна хутчэй пабегла да тэлефона і пачала выклікаць хуткую. З-за таго, што мы жывем далёка ад горада, у нас у пасёлку дрэнная сувязь і датэлефанавацца да хуткай мы змаглі праз 10-15 хвілін. Пакуль ехала хуткая я не магла знайсці сабе месца.Бабулю мы перанеслі на канапу і спрабавалі прывесці ў пачуцці. Але ў нас гэта не атрымлівалася. Ад бліжэйшай бальніцы да нашага дома ехаць прыкладна 20 хвілін. А ў выніку прайшоў цэлы гадзіну, я была шакаваная і плакала ўвесь час. Нарэшце прыехалі лекары, але ўжо было занадта позна.
З-за не адказнасці супрацоўнікаў хуткай дапамогі мая бабуля пакінула нас. Я доўгі, доўгі час не магла прыйсьці ў сябе. Пра маму я наогул маўчу. І з гэтых часоў я вырашыла стаць лекарам. І ніколі-ніколі не паводзіць сябе так, як яны. Я вырашыла аддаць усю сябе на выратаванне іншых людзей і буду гэта рабіць на сумленне.
