Гэта лета было асабліва гарачым. У жніўні, калі тэмпература паветра была амаль сорак градусаў Цэльсія, а марозіва ўжо не ратавала, таму што мы елі яго вёдрамі, мы з сябрамі вырашылі паехаць купацца на возера.
Ехаць было не вельмі далёка, таму мы вырашылі прарабіць гэты шлях на роварах. Выйшаўшы з дома з першымі прамянямі сонца, у дзесяць гадзін раніцы мы ўжо прыбылі на месца прызначэння. Мы кінулі ровары ў цені вялікага старога дуба, які рос каля вады, а самі пабеглі купацца.
Непрыкметна неба стала цямнець, на ім пачалі з'яўляцца хмары. А праз некалькі хвілін лінуў моцны дождж. Мы выбеглі з вады і схаваліся пад галінкамі дрэва, дзе стаялі нашы ровары. Дождж «ліў як з вядра», але мы не адчувалі гэтага. Крона дуба была настолькі пышнай, што каля ствала дуба было абсалютна суха, кроплі дажджу не дабіраліся сюды.
Дождж ліў прыкладна дзве гадзіны, увесь гэты час мы з сябрамі захуталіся ў ручнікі і размаўлялі, распавядалі адзін аднаму гісторыі, якія адбыліся з намі за летнія канікулы. А калі дождж скончыўся – мы ўзялі ровары і адправіліся дадому. Здаецца, некалькі гадзін, праведзеныя намі пад дажджом, па-сапраўднаму зблізілі нас, а сам дождж прынёс доўгачаканую прахалоду гарачым летам.
