Зусім нядаўна, а дакладней на мой дзень нараджэння, бацькі падарылі мне шчанюка.
Завуць маю сабаку Мяцеліца. Яна пароды Сібірскі Хаскі. Яе афарбоўка называецца воўчы, і яна, праўда, падобная на маленькага ваўчаняці. У яе прыгожыя і адданыя вочы, блакітнага колеру.
Мянушку я прыдумаў не выпадкова. Мая малая сапраўды як мяцеліца, ўецца пад нагамі. Яна не раз знасіла маму з татам з ног. Мяцеліца вельмі гуллівая, вясёлая і гарэзлівая. Першы дзень я з ёй не расставаўся, куды я, туды і яна. Калі я чым тое заняты і не звяртаю на яе ўвагі, то яна пачынае грызці мяне за шкарпэтку, цягнуць за калашыну, як бы прыцягваючы да сябе маю ўвагу да сябе.
Мае бацькі не рэдка сярдуюць на Завіруха. Яна псуе абутак, і мэблю, але ж яна яшчэ вельмі маленькая. І ў пакаранне тата закрывае яе на кухні. Яна так жаласна скуголіць, што я не вытрымліваю, і ўпотай запускаю яе у сваю пакой. Мне так падабаецца, калі мы спім разам, яна так цікава сапе. Раніцай мой дзень пачынаецца з прагулкі з маёй каханай сабакам. Мяцеліца вельмі любіць гуляць на вуліцы, таму што там шмат месца, там ні хто не лае і можна рабіць усё што заўгодна. Сабакі такой пароды патрэбныя частыя і працяглыя прагулкі, патрэбныя вялікія нагрузкі.Гэта трэба для таго, каб растрачивалась яе энергія. У маёй красуні ўжо з'явіліся сябры ў двары, гэта суседская такса. Яны разам часцяком ляжаць у лужынах і лістоце. Мой шчанюк наогул любіць пэцкацца. Мама прымушае выгульваць Мяцеліца на павадку, але яна гэта не любіць. Яна ўсяляк ўпіраецца і грызе ланцужок. Пасля працяглых прагулак нас чакае працэдура купання. Я заводжу Метельку ў ванную, потым пад душам пачынаю яе мыць. Купацца яна любіць не менш чым гуляць.
Нягледзячы на тое, што мая сабака зусім яшчэ шчанюк, яна сапраўдны ахоўнік. Як то раз, пасля школы, мы з Завеяй прагуляліся ў суседні двор. І там на мяне накінулася бадзяжны сабака. Мой гадаванец не разгубіўся! На спіне ў яе поўсць устала дыбам, стала раздавацца глухое рык. Сабака падаўся назад, а потым і зусім уцёк.
Мы з маёй сабакам пачалі развучваць некаторыя каманды, напрыклад, "да мяне", "сядзець" і "ляжаць". Яна вельмі разумная і хутка ўсё запамінае. На днях нам трэба будзе паездка ў ветэрынарную клініку, і я вельмі моцна перажываю за Мяцеліца. Але мама мяне супакойвае, нібыта так трэба, і для яе так будзе лепш.
Я ўжо і не ўяўляю свайго жыцця без яе. Нават калі б мне прапанавалі ўсе багацці свету, я б ні за што яе не прамяняў.
