Я вучуся ў школе ў 5 класе. Мае аднакласнікі даволі прыязныя і адэкватныя хлопцы. Многія з іх імкнуцца да ведаў, любяць чытаць, лічыць, маляваць, рабіць вырабы і ўдзельнічаць у розных конкурсах, пра якія нам аб'яўляе наш класны кіраўнік Маргарыта Паўлаўна. Мы ўсім класам ходзім у паходы, наведваем музеі і выставы, часам бываем у кінатэатры.
Ужо 5 гадоў мы проучились разам і за гэты час, вядома, добра пазналі адзін аднаго. Наш клас — гэта 15 дзяўчынак і 13 хлопчыкаў. Усе мы трохі шумныя і няўрымслівыя на перапынках і дысцыплінаваныя на ўроках. Мы часта займаем прызавыя месцы ў школьных конкурсах і алімпіядах рознага тыпу. Нашаму класнаму кіраўніку не даводзіцца ўгаворваць нас паўдзельнічаць у чым-то. Мы самі імкнемся зрабіць які-небудзь малюнак ці выраб. Хочам паказаць, што добра ведаем той ці прадмет, які мы вывучаем у школе.
Па гэтаму апісанню ў вас магло скласціся ўражанне, што мы нейкі клас зануд або батанікаў. Але на самай справе — гэта зусім не пра нас. Таму што мы любім пагаварыць, паразважаць пра жыццё, падзяліцца навінамі са свету кіно, камп'ютэрных гульняў. Пазаймацца спортам, паспрачацца хто з нас лепш заб'е гол у футбольныя вароты ці падцягнецца больш за ўсіх раз на турніку, хутчэй дабяжыць да фінішу...Гэта значыць, мы даволі азартныя хлопцы і любім гуляць у камандныя гульні на спартыўнай пляцоўцы.
Як і ў многіх іншых класах у нас ёсць хлопцы, якія знаходзяцца крыху ў баку ад усіх астатніх. Я думаю, што так адбываецца з-за таго, што гэтыя хлопцы саромеюцца і баяцца раскрыцца перад класам. Таму я стараюся іх падтрымаць і сябрую з усімі ў класе. Мая мама лічыць, што я малайчына, што падтрымліваю гэтых хлопцаў і не кідаю іх на волю лёсу. Але я гэта не для таго, каб мяне пахвалілі. А таму што мне хочацца, каб усім, хто вучыцца ў нашым класе было ў школе добра і камфортна і каб можна было з гонарам казаць пра тое, што наш клас — лепшы.
