Аднойчы я задумаўся аб тым, навошта чалавеку патрэбныя сябры. Дзіцяці патрэбен адзін для таго, каб разам з сябрам гуляць, сваволіць і спазнаваць навакольны свет. У дарослых усё складаней. Яны сябруюць для таго, каб разам з сябрамі пераадольваць жыццёвыя нягоды і радавацца удалым днях. Нездарма кажуць, што калі адзін падзеліць з вамі бяду, то будзе ўжо паўбяды, а калі адзін падзеліць радасць, то ў вас на дваіх з адным будзе ўжо дзве радасці.
У мяне таксама ёсць сябар, завуць яго Сяргей і мы вучымся з ім у адным класе. Сябруем мы даўно, яшчэ з дзіцячага садка, я яму цалкам давяраю і дзялюся з ім усім на святле - і перажываннямі, і нягодамі, і разважаннямі на любыя тэмы. З ім жа я дзялю радасць, ён мой самы лепшы і вясёлы таварыш па гульнях і маленькім, бяскрыўдным шалостям. Пра гэта сябру я і хачу расказаць.
Майму сябру Сяргею 10 гадоў. На выгляд ён выглядае старэйшы за мяне, ён вышэйшы за мяне ростам, каржакаваты, спартыўнага целаскладу. Сяргей займаецца спортам, ходзіць на дзюдо. У адрозненне ад мяне, у Сяргея спакойны характар, ён злёгку марудлівы і вельмі разважлівы для свайго ўзросту. Перш чым што-то зрабіць, Сяргей сто разоў падумае, і ўсё узважыць, а потым ужо вырашыць, як паступіць. Гэтая асаблівасць характару Сяргея ўжо не раз зберагла мяне ад безразважных і траўманебяспечных учынкаў. Дзякуючы сваёй разважлівасці мой сябар Сяргей мае аўтарытэт не толькі сярод аднагодкаў.Ён на добрым рахунку ў нашых бацькоў і нават бабуль, усе дарослыя лічаць яго вельмі станоўчым і заўсёды адпускаюць з ім сваіх атожылкаў.
Знешнасць ў Сяргея, калі не лічыць спартыўнага целаскладу, самая звычайная. У яго коратка стрыжаныя пад вожык светлыя валасы, густыя цёмныя бровы і блакітныя вочы. Рысы яго асобы не назавеш тонкімі - у яго мясісты нос і полноватая ніжняя губа, якую ён пачынае пакусваць, калі нервуецца або не ведае, што адказваць на ўроку, калі яго выклікае да дошкі настаўнік.
Над левай брывом у Сяргея невялікі шнар. Я нават памятаю, дзе ён яго атрымаў. Калі мы былі зусім маленькімі, то любілі сядзець на жалезнай каруселі. Руль у каруселі быў таксама жалезным. Сяргей сядзеў на гэтым рулі і хацеў пасунуцца, каб саступіць месца яшчэ аднаму хлопчыку, але калі пералазіў, то рукі ў яго соскользнули і ён стукнуўся брывом аб жалеза. Як цяпер памятаю, што было вельмі шмат крыві. Мне было вельмі шкада аднаго і хацелася, каб я тады рассек брыво, а не ён. Потым мы разам з яго бабуляй суправаджалі Сяргея ў дзіцячы травмапункт.Пасля ён некаторы час хадзіў са дужкай над брывом, якую яму паставіў траўматолаг.
Напэўна, у гэтым і ёсць уся соль дружбы. Калі твой сябар параніўся, то ты ад усёй душы жадаеш, каб траўма была ў цябе, а не ў яго. Бо калі дружба сапраўдная, то за аднаго і жыццё сваю аддаць не шкада.
