Неверагоднае маленькае падарожжа
Гэтае лета ў маім жыцці аказалася вельмі цікавай, якое запомнілася яркімі падзеямі. Дадзеная пара года напоўніла маё жыццё яркімі падзеямі, якія застануцца ў памяці на доўгі час. А ўспаміны, і добра праведзены час на прыродзе сагрэюць мяне ў дажджлівы восеньскі перыяд, або пакуль за акном будуць дзьмуць ветру зімы.
Частку лета я правёў у горадзе, а частка ў бабулі ў вёсцы. У горадзе заўсёды было весела і цікава, таму што побач былі сябры. Кожны дзень знаходзячы магчымасць выбрацца кудысьці, мы весела праводзілі час. У вольны час я пачаў вывучаць розную літаратуру. Нават дабраўся да пэўных школьных кніг, якія варта чытаць у наступным годзе.
З'ехаўшы да бабулі ў вёску мне адкрыліся віды маляўнічых месцаў. Гэта былі і лясы, куды я часам выбіраўся, каб пабудаваць будан, ці сабраць ягад і грыбоў. Да дадзенага занятку даводзілася ставіцца асцярожна, каб пазбегнуць дрэнных збораў. Бабуля адразу мяне папярэдзіла, што калі я збяру харчы, варта паказаць ёй, а потым толькі прыступаць да ўжывання.
Першы час у вёсцы было самотна, пакуль не з'явіўся сябар. Я паказаў яму мой лясны будан, і мы пачалі паляпшаць яго разам. Для мяне такая жыццё ў будане была новым светам, у якім жыў толькі я і сябар.
Але адным з самых запамінальных момантаў застаецца ўсё роўна іншае. Маё маленькае падарожжа з мамай. Адным сонечным днём яна прыехала наведаць мяне, чаму я быў неймаверна рады. Прыехаўшы да мяне, мама сказала, што надвор'е на вуліцы вельмі добрая, і ў такое надвор'е не варта сядзець дома. Сабраўшы бутэрброды, чай, плед мы адправіліся на пікнік ў лес.
Увайшоўшы ў лес, я заўважыў адну асаблівасць, якую не заўважаў да гэтага. Паветра ў лесе быў вельмі свежым, і я б нават сказаў, натхняльным. Я ішоў побач з мамай і заўважыў, як яна сама дыхае на поўныя грудзі, таму што такі свежасці ў горадзе яна не атрымае. Цішыня і спакой - гэта тое, што цяпер трэба. Адзінае, што парушала цішыню, гэта маленькія птушкі і конікі, якія і стваралі атмасферу лесу.
Дайшоўшы да паляны, мы разаслалі плед, і селі на яго. Піць чай і есці бутэрброды ў такім месцы з самым дарагім чалавекам - гэта лепшае, што магло адбыцца. Не ведаю чаму, але толькі цяпер я зразумеў, што трэба цаніць такія маленькія моманты, якія большасць нават і не заўважаць.
Мы з мамай размаўлялі на розныя тэмы, і весела смяяліся. Мама заўважыла такі факт, што ёсць на прыродзе куды смачней. Ежа здаецца больш сытнай, таму што мы знаходзімся на свежым паветры.
Вярнуліся дадому бліжэй да вечара, і там за намі ўжо прыехаў і тата. Я з захапленнем распавёў яму пра наша падарожжа. Слухаючы нас, ён міла ўсміхаўся і смяяўся разам з намі. Мы дамовіліся, што ў наступны раз абавязкова возьмем яго з намі.
|
| Категорія: 5-ы клас | Додано: 15.11.2020
|
| Переглядів: 1785
| Рейтинг: 0.0/0 |
|
