Мы ўсёй сям'ёй любім праводзіць час на дачы, а летам так і жывем там зусім. Яна знаходзіцца проста ў казачным месцы. Побач высачэзныя хвоі ўпіраюцца макушками ў самае неба, а крыху наводдаль вялікае возера з празрыстай вадой.
У нас ніколі не паўставала пытанне, у якім лесе збіраць грыбы, калі пад бокам сапраўдны сасновы бор. Гэтая восень была досыць прахалоднай і дажджлівай. Але гэта мяне толькі цешыла, бо скора мы паедзем у грыбы.
Вось наступіў доўгачаканы дзень. Мы выехалі вельмі рана, таму што да дачы нам даводзіцца дабірацца больш двух гадзін. І ўжо ў 9 гадзін раніцы мы пераступілі парог нашага ўтульнага доміка. Але замест адпачынку пасля стомнага пераезду, мы хутка расклалі рэчы, пераапрануліся, абулі гумовыя боты, узялі кошыкі і пайшлі ў лес. У лесе было ціха, увесь паветра прамокла асаблівым восеньскім водарам. Паўсюль на зямлі рознакаляровым дываном ляжала апалае лісце. Як бывалыя грыбнікі, мы разышліся ў розныя бакі, але далёка адзін ад аднаго не адыходзілі, каб не заблудзіцца.
Я адправіўся да бярозавай гаі. Першая знаходка мяне вельмі ўзрадавала, сямейства мухамораў здалёк я прыняў за чырвонагаловікі. Але літаральна праз некалькі крокаў я знайшоў вялікі белы грыб. У яго была шырокая карычневая капялюшык і высокая моцная ножка. Маёй радасці не было мяжы, я хацеў хутчэй паведаміць аб знаходцы бацькам, але стрымаўся і працягнуў свае пошукі. Наступнай маёй знаходкай была сям'я моцных падбярозавікаў. Маё кош запоўнілася ўжо напалову, калі мы сустрэліся з бацькамі каб перакусіць.Іх кошыкі таксама не пуставалі, у іх акрамя белых грыбоў віднеліся грузды і рыжыя лісічкі. Пагуляўшы крыху па лесе, мы вярнуліся дадому з поўнымі кошыкамі.
