Адным з самых важных і запамінальных на ўсё жыццё падзей для мяне стала Першае верасня - дзень, калі я нарэшце-то стаў школьнікам. Я горача жадаў апынуцца ў школе, бо сее-хто з маіх больш старэйшых таварышаў ужо паспеў надзець на сябе школьную форму, і я вельмі хацеў, каб ад іх не адставаць. Я падоўгу марыў, уяўляючы, як буду сядзець за партай, і ўважліва слухаць свайго першага настаўніка.
Аднак ледзь настаў 1 верасня, я моцна занерваваўся. Тата расштурхаў мяне раніцай і паведаміў, што пара адпраўляцца на ўрачыстае пабудова: мяне чакае новенькая форма, якую я перад гэтым толькі раз апранаў - калі мэрыл, і раскошны букет руж для настаўніцы. Я спалохаўся, і заявіў, што нікуды не пайду - застануся дома. Тата злёгку здзівіўся, бо ён ведаў, як я хацеў пайсці ў школу. Таце і маме давялося прымяніць усё сваё красамоўства, каб пераканаць мяне прытрымлівацца раней запланаванага.
Калі мы ўсе разам падышлі да школы, там ужо знаходзілася шмат дзяцей з бацькамі. Потым нас пастроілі ў школьным двары на лінейцы. Мяне паставілі ў пару з дзяўчынкай Ленай (мы з ёй сябруем да гэтага часу). Лінейка была надзвычай урачыстай, дырэктар павіншаваў дзяцей і іх бацькоў з пачаткам новага навучальнага года, старшакласнікі выканалі песні, прысвечаныя школьнага жыцця. У завяршэнні лінейкі па двары прайшоў адзінаццацікласнік, на плячы якога сядзела дзяўчынка з белымі бантамі. Яна тэлефанавала званочкам. Гэта быў мой першы званок.
Пасля заканчэння ўрачыстай часткі нас завялі ў клас. Настаўніца, Таццяна Ягораўна, пачала першы ўрок. Яна падрабязна распавядала аб нашай школе, пра тое, дзе размешчаны сталовая і спартзалу, аб тым, як паводзіць сябе на ўроках, а таксама аб тым, што мы будзем вывучаць у першым класе. Затым яна папрасіла кожнага вучня назваць сваё імя і коратка расказаць пра сябе. Пасля першага ўрока мы пайшлі ў бібліятэку, за падручнікамі, а адтуль - дадому.
На сённяшні дзень я ўжо пяцікласнік. Прайшло пяць доўгіх гадоў, але сваё першае Першае верасня я выразна, ва ўсіх дробязях, памятаю да гэтага часу.
