Адным з найбольш памятных дзён у маім жыцці стала пачатак паездкі з бацькамі ў Тайланд. Для таго, каб апынуцца ў гэтай краіне нам давялося загадзя планаваць паездку, падгадвалі, каб яе пачатак супаў з адпачынкам у мамы, таты і маімі канікуламі. Затым мы доўга выбіралі гатэль, і планавалі вылет. І вось, нарэшце, надышоў дзень, калі прыйшла пара пакаваць валізкі і рыхтавацца да ад'езду. Я доўга выбіраў, што мне ўзяць з адзення, цацак. Хацелася ўзяць усё і адразу. Але такой магчымасці, вядома, не было. Бачачы мае ваганні ў выбары рэчаў, мама прыйшла мне на дапамогу. Справа адразу пайшло на лад. Яшчэ некалькі гадзін і мы былі цалкам гатовыя да падарожжа.
Мы выклікалі таксі і паехалі ў аэрапорт, па дарозе шмат смяяліся і жартавалі. Настрой ва ўсіх быў прыўзняты. І вось мы прыехалі ў аэрапорт, вакол было шмат людзей. Я крыху спалохаўся, таму што стаяў нейкі гул, мама патлумачыла, што гэты шум выдаюць якія прылятаюць і вылятаюць з аэрапорта самалёты. Мы ўвайшлі ў будынак. Нам трэба было прайсці мытны кантроль. Тады я яшчэ не ведаў, што гэта такое, так як я першы раз ляцеў за мяжу. Калі па гучнагаварыцелю абвясцілі пачатак пасадкі, мы пайшлі праходзіць мытны кантроль. Строгія дзядзечкі агледзелі нашы рэчы, папрасілі прайсці праз адмысловую рамку і праверылі нашы дакументы. Яны паставілі нам штампы ў пашпартах, і дазволілі прайсці ў залу чакання. Але сядзець і доўга чакаць вылету нам не давялося. Ужо праз 30 хвілін мы ехалі на аўтобусе па лётнай полі да трапа самалёта.
Калі я ўбачыў самалёт прама перад сабой, я проста быў уражаны тым, які ён велізарнай. Мне захацелася хутчэй апынуцца ўнутры самалёта і ўзляцець. Я ўсё думаў, як гэта будзе. А пакуль думаў, апынуўся ў салоне. Бацькі пасадзілі мяне ля ілюмінатара і папярэдзілі, што трэба будзе доўгі палёт. Але наколькі доўгі на самай справе ў той момант не ведалі ні яны, ні я. Справа ў тым, што з-за таго, што ў Тайланд ляцела няшмат людзей рэйс вырашылі аб'яднаць з вылетам у Кітай. І атрымалася, што ўжо ў паветры нам абвясцілі, што спачатку мы ляцім на востраў Санья, а ўжо потым пасля дазапраўкі ў кітайскім аэрапорце прыляцім на востраў Пхукет. У выніку мы правялі ў паветры цэлых 13 гадзін. І прыляцелі жудасна стомленыя, але ўсё роўна я быў у гэты дзень шчаслівы. Бо не кожнаму ўдаецца за адну паездку пабываць у двух дзяржавах, хай і фармальна.
