У гэтым годзе снег, нечакана, выпаў вельмі рана. Адбылося гэта ў канцы лістапада, тады, як звычайна, для нашай мясцовасці снег выпадае ў пачатку снежня.
Я выдатна запомніў той дзень, так як мне падабаецца снег. Я заўсёды чакаю, калі ён выпадзе. У той дзень я вярнуўся з школы і пачаў займацца ўласнымі справамі. Потым сеў за выкананне хатняга задання. Мне захацелася паглядзець у акно і са здзіўленнем выявіў, што там здарылася. За акном ляцелі першыя сняжынкі. Яны літаральна зацямнілі сабой усё вакол. Сняжынкі былі буйнымі, кожная па сваім была асаблівай. Здавалася, што сняжынкі літаральна клікалі мяне на вуліцу, каб пазнаёміцца з імі. Яны, як завадныя, кружыліся і павольна падалі на зямлю.
Я з задавальненнем сабраўся на вуліцу і паклікаў з сабой свайго сябра, які жыве ў маім доме. Мы былі шчаслівыя на вуліцы. Нам удалося зляпіць з бялюткага снегу першага снегавіка ў нашым двары. Снегавік атрымаўся вялікім. Ён складаўся з трох вялікіх камякоў снега. У якасці рук мы выкарыстоўвалі сухія галінкі, а для носа я з дому ўзяў маленькую моркву. Атрымаўся вельмі сімпатычны снегавік.
Наш двор адрозніваецца вялікай колькасцю дзяцей, таму нядзіўна, што праз нейкі час да нас далучыліся яшчэ хлопцы. Астатнія дзеці таксама пачалі ляпіць снегавікоў. Неўзабаве ўвесь двор апанавалі снегавікі розных памераў. Але мы ведалі наш-то быў першы! Таму мы з пачуццём гонару адправіліся дадому.
Такія ўспаміны засталіся ў мяне ад першага снегу, які выпаў гэтай зімой.
| 
