Лета выдалася цёплым і ў той жа час дажджлівым. Але нас гэта ніколькі не засмучала, мы сабралі вельмі вялікі ўраджай грыбоў. І ў адным з такіх паходаў у лес са мной адбыўся адзін павучальны выпадак.
У той дзень стаяла цудоўная надвор'е, свяціла яркае сонейка, весела спявалі птушкі, а на сакавітай зялёнай траве яшчэ блішчалі кропелькі начнога дажджу. Мы абулі боты, узялі кошыкі і пайшлі ў лес. Я была ў выдатным настроі. Мне так хацелася набраць больш за ўсіх грыбоў і здзівіць сваіх бацькоў і брата, што я ўцякла наперад усіх.
Раптам, я натыкнулася на сваю першую грыбную паляну. Грыбы на ёй былі паўсюль. Я акуратна падбегла да яе, каб не наступіць ні на адзін грыбок, і пачала іх збіраць. Маё кош запоўнілася амаль на палову. Але я не хацела спыняцца і пабегла далей. За спінай чуліся вокрыкі бацькоў, якія казалі мне не ўцякаць далёка і заўсёды быць на ўвазе. Але я іх не слухала, бо мне, каб запоўніць кошык, трэба было сабраць яшчэ шмат грыбоў.
На чарговы палянцы мой погляд прыцягнула палка. Яна была вельмі доўгай, але што-то ў ёй было не правільным. Я падышла да яе бліжэй і нагнулася. І тут на мяне нахлынула хваля жаху. Гэта апынулася не палка, а сапраўдная жывая змяя! Ад спалоху я заплюшчыла вочы і закрычала на ўвесь лес. Мае бацькі хутка прыбеглі на мой крык і ўбачылі мяне, якая стаіць з заплюшчанымі вачыма.
Калі яны падышлі, я асцярожна адкрыла спачатку адно вока, потым другі. Змеі побач ужо не было. Тата мне сказаў, што змяя паспяшалася схавацца як мага далей ад майго крыку. Потым тата яшчэ раз нагадаў мне, як паводзіць сябе ў лесе, асабліва, калі сустракаеш на шляху змяю. Я слухала вельмі ўважліва. І цяпер мне так страшна пры сустрэчы з гэтымі гадамі.
