Вайна - гэта жудаснае слова... Колькі гора і няшчасьцяў яна прынесла. Як шмат слёз было праліта ў тых дамах, у якія прыходзілі пахаванкі. Рускі народ ненавідзіць вайну, і ёсць за што.
Больш 70 гадоў мінула ўжо з тых часоў, калі фашысты напалі на рускую зямлю. Мы не чуем гул нямецкіх самалётаў, людзі не спяшаюцца ў бамбасховішчы. Але жудасны перыяд 1941-1945 гадоў навекі застанецца ў памяці перажылі вайну людзей.
Мой дзядуля - франтавік. Калі я бываю ў яго ў гасцях, ён распавядае мне аб суровых буднях ваеннага часу. Цяпер, дзякуючы свайму дзеду я ведаю, якая цяжкая дарога была да вялікага дня - 9 мая 1945 года. Перамога над фашыстамі кавалася і артылерыстамі, і пяхотнікамі, і танкістам, і лётчыкамі. Мой дзед быў стралком-разведчыкам трэцяй дывізіі 508 палка Першага Беларускага фронту. У разлютаваных баях на Курскай дузе ён атрымаў цяжкае раненне ў нагу: яго костка была моцна раздробленая, адбылося заражэнне. З прычыны гэтага урачам давялося ампутаваць нагу да самага калена.Мой дзед у свае 17 гадоў стаў інвалідам II групы! Колькі горкіх слёз ім было праліта, колькі думак добра ўзважана – нават жыць не хацелася... «Каму ж я без нагі буду патрэбен?» - крычаў ён. Але знайшліся ў той час добрасардэчныя людзі, якія і змаглі ўгаварыць майго дзядулю, што ўсё ў яго жыцці хутка наладзіцца, і праца знойдзецца па плячы. Усё так і атрымалася. Працаваў ён у пасляваенны час загадчыкам коннай фермы. Усё сваё жыццё мой дзед праходзіў з драўляным мыліцай.Толькі толькі калі успамінаў падзеі ваенных гадоў і сваіх аднапалчан, ён употай выціраў слёзы, міжвольна скочваюцца па яго шчоках. Колькі нягод давялося вынесці яму на сваіх юнацкіх плячах: і галодныя дні і халодныя ночы, і фізічная знямога. Шмат раз мой дзед выходзіў у разведку, пастаянна рызыкуючы сваім жыццём, дзеля сваіх нашчадкаў, якія жывуць цяпер у свабоднай, сучаснай краіне. І я ўжо цяпер ведаю не па чутках, якім цяжкасцю дасталася рускаму народу перамога над фашыстамі. На вялікі жаль, усё менш становіцца ветэранаў той страшнай вайны.У ліпені мінулага года памёр і мой любімы дзядуля.
Я ўдзячны свайму дзеду і ўсім, якія ўдзельнічаюць у вайне салдатам і афіцэрам за жыццё ў свабоднай краіне, пад мірным блакітным небам. І ад нас, шмат у чым, на сённяшні дзень залежыць захаванне памяці аб загінулых у гады ВЯЛІКАЙ айчыннай вайны. Гэтая памяць - святая. Бо нашы дзяды і прадзеды змагаліся за незалежнасць сваёй радзімы ад іншаземных акупантаў, за наша бясхмарнае шчасце. Вечная, нетленная памяць усім загінулым у той жахлівай вайне і нізкі, да зямлі, паклон усім тым, хто выжыў!