Я проста люблю хадзіць шпацыраваць па лесе, і ўсё роўна ў які час года. Шпацыр па лесе - гэта заўсёды не толькі добры настрой, але і маса прыемных эмоцый і ўражанняў.
Мне пашанцавала, на самай справе.
Мы жывем у горадзе, але ён знаходзіцца пасярод лесу, можна так сказаць. Вакол горада шмат іглічных лясоў, і калі надыходзіць восень, мы амаль кожны дзень ходзім збіраць грыбы. Я гатовы гуляць па восеньскім лесе бясконца. У гэты час года прагулка асабліва мне запамінаецца. Уся справа ў тым, што калі мы ходзім па грыбы, потым абавязкова разводзім вогнішча і смажым мяса на вогнішчы. Але не ў лесе, а ў нас у двары. Мама кажа, што распальваць вогнішча ў лесе зусім не абавязкова. Так можна захаваць у ім чысціню і пазбегнуць пажараў. Пакуль бацькі смажаць мяса, я прогуливаюсь з сястрычкай па двары.Яна зусім яшчэ маленькая, і я пачынаю яе знаёміць з навакольным прыродай, і з тым, што адбываецца ў навакольным свеце. Яна ўсё запамінае маментальна, і я думаю, што змагу яе зрабіць разумнай дзяўчынкай.
Калі шашлык гатовы, мы садзімся есці прама ў двары. Тата выносіць вялікі стол, крэслы і навес. І нават калі пачынаецца дождж, мы ўсё роўна спакойна сядзім і ямо на вуліцы.
Пасля ежы, мы ўсе дружна пачынаем гуляць у мяч. І прычым не толькі з бацькамі, але да нас далучаюцца суседзі - цётка Лена, дзядзька Вася і іх сын Паўлік. З Павликом мы вельмі добрыя сябры. Аднойчы, падчас чарговай прагулкі па лесе, я пачуў крык. Бацькі адышлі ад мяне на прыстойнае адлегласць, і ніяк яго пачуць не маглі. Я пабег туды, адкуль даносіліся гукі. Аказалася, што трапілася ў пастку сабачка. Я, вядома, не ведаю, для каго ён быў разлічаны, але сабачка тут пры чым? Я хоць і маленькі, але з капканами звяртацца ўмею. Мяне навучыў гэтаму дзядуля - ён паляўнічы.Я нядоўга думаючы, падбег да шчанюку і пачаў яго выцягваць з пасткі. Усяго праз некалькі хвілін ён апынуўся на свабодзе. Цяпер Шарык жыве ў нас дома. Гэтую шпацыр я запомніў надоўга.
Вы не ўяўляеце, як узрадавалася мама, што я сам змог выручыць жывёла! Яна мяне пахваліла, і пасля гэтага дазволіла ўзяць Шарыка з сабой.
Вось і скончылася мая шпацыр па лесе ў той дзень тым, што я набыў сабе новага сябра. Цяпер мы з Шарыкам неразлучныя. Увогуле ў гэты дзень здарылася яшчэ шмат усяго цікавага, але пра гэта я вам распавяду ў іншым творы. Кожная мая прагулка абавязкова прыносіць для мяне што-небудзь добрае, і ўсе яны застаюцца ў маёй памяці толькі прыемнымі момантамі.
Выдатная шпацыр для мяне - гэта толькі добрыя ўражанні.
