Я вельмі люблю прыроду і ўсё, што з ёй звязана. Асабліва мяне радуе змена часоў года. Кожнае з іх па-свойму чароўнае і таямнічае. Больш за ўсё я люблю зіму, але сапраўдную - снежную, марознае. Мне вельмі падабаецца зімовым вечарам пасядзець ля каміна ў доме бабулі, паслухаць, як трашчаць палены і глядзець, як за акном падае шматкамі снег. Бо зімовыя вечары такія казачныя і загадкавыя.
Кожная сняжынка пры святле месяца выглядае, як маленькая срэбная зорачка. Гледзячы на яе, міжволі ўспамінаеш пра свята Новы Год, калі чараўніцтва прыходзіць у кожны дом. Хочацца падоўжыць гэта імгненне на доўгі час. Я лічу, што няма нічога цікавей і больш займальнымі, чым назіраць за тым, як танчаць сняжынкі. Яны водзяць вясёлы карагод ля акна, пры гэтым падымаючы настрой людзям. А яшчэ, у святле ліхтара вельмі цікава назіраць за заснежанымі дрэвамі, кожнае з якіх у снезе набывае таямнічую форму.Складваецца ўражанне, што ўсе яны пакрытыя срэбрам, якое так прыгожа пераліваецца на святла. Гэтую прыгажосць немагчыма апісаць! Мне вельмі падабаецца яшчэ гуляць па заснежанай вуліцы, дыхаць марозным паветрам і атрымліваць асалоду ад прыгажосцю навакольнага прыроды, калі ўсё вакол ціха і спакойна, сціхае шум, і ўсе вакол рыхтуецца да сну. Атмасфера чараўніцтва і казкі! Менавіта яе і ствараюць зімовыя вечары.
Іду я па вуліцы, а думкамі знаходжуся далёка ад рэальнасці. Мне здаецца, быццам я трапляю ў зімовую казку, дзе мне трэба будзе разгадаць мноства загадак і таямніц. Бо на марозе вельмі лёгка марыцца і дыхаецца. Галоўнае пранікнуцца гэтай атмасферай, і не выпусціць ні адной чароўнай дэталі ў навакольным асяроддзі. Столькі таямнічасці дораць нам зімовыя вечары. Раптам у цішыні я чую крыкі дзятвы. Яны катаюцца на санках з горкі, і здаецца, быццам ім больш нічога не трэба. Я далучаюся да іх, і мы разам апускаемся ў казачны свет дзяцінства. Трохі порезвившись, я вяртаюся дадому. Прагулка скончана. Бліжэй да позняга вечара , пачынае падымацца мароз, і ўжо больш чуваць рыпенне снегу пад нагамі. І тут па дарозе дадому я ўбачыла вясёлага снегавіка! Ён міла ўсміхаецца, і здаецца, быццам усім мінакам махае рукой.
Ну вось і ўсё, я падыходжу да дома, мая прагулка скончылася. Я атрымала велізарны пазітыў і зарад бадзёрасці ад яе. Зараз прыйду дадому, зраблю сабе смачны чай, і буду чакаць наступнага вечара. Пасяджу трошкі ля акна, погрущу за тым, што адбываецца на вуліцы і пайду спаць. Мая казка толькі пачынаецца...
