Аднойчы летам, мы ўсёй сям'ёй адправіліся на адпачынак. На вуліцы ярка свяціла сонца, было цёпла і хораша.
Пакуль мы ехалі ў машыне, я ўвесь час глядзела ў акно. Мне не хацелася прапусціць прыгажосці прыроды. Перад маім позіркам праляталі поля, якія былі засеяныя пшаніцай іл жытам. Таксама я ўбачыла поле, засеянае сланечнікамі. Як жа прыгожа, на сонца глядзеліся гэтыя ярка-жоўтыя вялікія кветкі. У перыяд паездкі я нават баялася заплюшчыць вочы, а раптам прапушчу што-то цікавае.
Па шляху мы бачылі закінутыя вёскі. Як-то станавілася крыўдна ад таго, што нейкі населены пункт знікаў з карты. Да месца прызначэння мы дабраліся вельмі хутка, я была так захоплена дарагі, што для мяне яна здалася маланкавай. А вось тата, бо ён быў за рулём, вельмі стаміўся.
Калі мы дабраліся да гасцініцы, хутка пераапрануліся, перакусілі і пабеглі купацца. Нават тата забыўся пра сваю стомленасць, так не цярпелася ўбачыць мора.
Вада была цёплая, не хацелася наогул вылазіць з яе. Будзь мая воля, я б, напэўна, да вечара плёскалася ў цёплай вадзіцы. Пасля купання мы пайшлі ў нумар, пераапрануліся і адправіліся ў кафэ.
У перыяд адпачынку, мы весела праводзілі час. Штодня купаліся, ездзілі на экскурсіі. Дзесяць дзён курорта прайшлі вельмі хутка, так не хацелася вяртацца дадому. Бо там няма цёплага мора, гарачага сонца і ўтульнага пляжу. Але бацькі абяцалі, на наступны год, зноў паўтарыць паездку.
Я буду з нецярпеннем чакаць наступнага лета. Бо адпачынак на моры, настолькі прыгожы і цудоўны, што не перадаць словамі.
|
