Мае бацькі не рады таму, што я люблю горкі. Яны вельмі перажываюць, калі я з шалёнай хуткасцю імчуся па звілістых тунэлях і падаю прама ў халодную ваду. Але, на жаль, не магу сабе адмовіць ад магчымасці правесці час у экстрэмальных умовах.
Я заўсёды адчуваў радасць і захапленне, калі мама і тата на выходных прапаноўвалі правесці час у аквапарку. Ведаючы, як моцна я люблю гэта месца, мы стараліся рэгулярна яго наведваць.
Першы раз мяне адвезлі ў аквапарк у 3 гады. Мяне змясцілі ў спецыяльны басейн з настаўнікам, які навучыў плаваць. Хутка я адчуваў сябе на невялікіх горках, ужо тады папа папярэдзіў маму, што я вырасту экстрэмалам.
Тады ўсё здавалася смешным і пацешным, але цяпер я з задавальненнем іду на горкі, якія нават бацька баіцца.
Чаму я не баюся? Я ведаю, што ўсе горкі праходзяць спецыяльнае тэставанне і добра абслугоўваюцца. Упэўнены ў сваёй бяспецы, бо сотні тысяч людзей, якія здзяйсняюць спускі і яшчэ ніхто не паміраў. Вядома, бываюць такія аквапаркі, куды заходзіць страшна, але мы ездзім у адзін і той жа, ужо больш за 10 гадоў. За ўвесь час, са дня адкрыцця, там ніхто не пацярпеў.
Самы незабыўны паход быў у мой дзень нараджэньня. Тады мама і тата купілі абанемент на ўсе горкі для мяне і маіх сяброў. Мы плёскаліся цэлых пяць гадзін. У мяне нават скура на нагах і руках зморшчылася. Гэты паход я ніколі не забуду, як і мае лепшыя сябры.
Гэта быў самы шчаслівы дзень для мяне і маіх таварышаў. Многія з іх былі ўпершыню ў аквапарку, таму я нават правёў ім невялікую экскурсію. Спачатку яны баяліся, але ўжо праз гадзіну мы разам ляцелі з велізарнай хуткасцю па тунэлях.
Я вельмі рады, што змог падзяліць свае ўражанні з сябрамі. Цяпер яны разумеюць, чаму я так люблю горкі. Цяпер мы раз у год збіраемся ўсім класам і едзем катацца на горках. Аднак, наша класная кіраўніца вельмі за нас перажывае, таму мае бацькі заўсёды ёй дапамагаюць. Я люблю сваіх бацькоў за тое, што яны такія цярплівыя і робяць усё для дзіцячага шчасця.
